Rozdział dwudziesty piąty

- Hannah -

- Halo. Proszę pani. Proszę się obudzić- spojrzałam zmęczonymi oczyma na pielęgniarkę pochylającą się nade mną.
- Co z Niallem?- zapytałam odzyskując świadomość.
- Z pani przyjacielem wszystko w porządku. Lekarz zbadał go dokładnie, podaliśmy mu odpowiednie leki, a teraz chłopak zasnął. Jej słowa były niczym lek na przeziębienie. ''Z pani przyjacielem wszystko w porządku''. To właśnie chciałam usłyszeć. Nic nie było w tej chwili ważniejszego.
- A już wiadomo co mu było?- uśmiechnęłam się delikatnie do kobiety, która teraz wydawała mi się o wiele milsza.
- Tak- zaśmiała się z nieznanego mi powodu.
- Pan Horan nie zjadł tylko pianek. Wiem od mojej córki, która jest fanką One Direction, że blondyn jest niezłym żarłokiem, więc wyciągnęłam z niego wszystkie informacje dotyczące posiłków, które spożywał przez ostatnie kilka dni.
- Ojj to pewnie dużo się pani nasłuchała- powiedziałam na co kobieta w białym stroju zaśmiała się i przytaknęła głową.
- Racja. Dowiedziałam się, że Niall zjadł przed waszym wyjazdem kanapkę. Widocznie nie była zrobiona  ze zbyt świeżych produktów i stąd te nieprzyjemne bóle brzucha i nudności.
- Tak. Chłopcy chyba nie za często robią zakupy. Najczęściej posiłki jadamy u mnie- pokiwałam głową z niedowierzaniem.
- Proszę się nie martwić. Przeżyje- powiedziała na co tym razem ja się zaśmiałam.
- A mogę go zobaczyć?
- Oczywiście. Za chwilę lekarz poda mu jeszcze jedną porcję leków i możecie wracać do domu. Teraz chłopak śpi, ale w każdej chwili może pani do niego wejść- odpowiedziała z uśmiechem na twarzy i odeszła spokojnym krokiem w stronę recepcji.
Wstałam i oparłam się o framugę drzwi prowadzącą do sali, w której na łóżku leżał blond włosy chłopak.
Podeszłam do niego cicho i usiadłam na drewnianym taborecie obok jego łóżka. Przyglądałam mu się dokładnie. Mimo, że był pogrążony w głębokim śnie na jego ustach można było dostrzec delikatny uśmiech.
Przykryłam przyjaciela kocem, który wcześniej leżał  zwinięty w jego nogach.
- Hannah- powiedział półszeptem kiedy znów usadowiłam się na moim twardym siedzisku.
- Jestem tu- podałam mu dłoń, którą chłopak mocno chwycił.
- Zimne masz dłonie- powiedział już swoim normalnym głosem i uśmiechnął się. Ja odpowiedziałam mu tym samym.
- Jak się czujesz? Nieźle mnie dzisiaj wystraszyłeś- spojrzałam na niego z powagą.
- Wiem. Przepraszam. Czuję się dobrze. Tylko głodny jestem- powiedział z czego obydwoje zaczęliśmy się śmiać.
- Nie myślisz o niczym innym tylko o jedzeniu głuptasie?- pocałowałam go w czoło a chłopak posunął się, żebym położyła się obok.
- Właź- poklepał miejsce obok siebie. Położyłam się obok i otuliłam nas mięciutkim kocem. Położyłam głowę na ramieniu blondyna i idąc w jego ślady także zamknęłam oczy.


- Harry -

Wczoraj zachowałem się jak dupek. Sam nie wiem czemu taki jestem, ale kiedy zobaczyłem Hannah z Liamem to poczułem bardzo nieprzyjemne uczucie w sercu. Poczułem, że muszę coś zrobić bo lada chwila mogę ją stracić, a z tym bym sobie nie poradził. Nie radzę sobie z zazdrością. Mam dość facetów, którzy odwracają się za nią i wręcz pożerają ją wzrokiem. Czy ona naprawdę tego nie widzi? Czy ona naprawdę ma tak małe mniemanie o sobie. Jest śliczna, mądra, wrażliwa. Idealna... Gdyby tylko chciała mogłaby mieć każdego. Ale brak jej pewności siebie. Ktoś kiedyś jej ją pozbawił. Pozostaje tylko pytanie co ta niebieskooka dziewczyna jeszcze ukrywa...
Odwróciłem się na bok żeby móc zobaczyć ją śpiącą obok mnie lecz zobaczyłem tylko puste miejsce. Mówiąc szczerze cholernie się przestraszyłem. Nie było też mojej bluzy a zamek, którym można było rozsunąć  wejście był do połowy rozsunięty. Wyszedłem na zewnątrz lecz tam jej nie było. Poszedłem po swój telefon żeby do niej zadzwonić i zobaczyłem wiadomość, którą natychmiast odczytałem.

~*~

- Niall Horan- Liam próbował dowiedzieć się od recepcjonistki co z naszymi przyjaciółmi.

- Tak przyjęliśmy go- powiedziała młoda dziewczyna, która miała miły i wypoczęty wyraz twarzy, gotowy do zmierzenia się z nocną zmianą.

- I co z nim?- zapytaliśmy chórem czterech głosów. Dziewczyn z nami nie było. Postanowiliśmy, że nie będziemy ich budzić. Lucas został z nimi i zaoferował, że ich przypilnuje.

- Z chłopakiem wszystko dobrze. To było drobne zatrucie. Dostał już odpowiednie leki. Ma szczęście, że ta młoda dama tak szybko go tu przywiozła- tym razem głos zabrała starsza pielęgniarka.

- Zaprowadzę was. Chodźcie za mną- wskazała ręką kierunek a my podążaliśmy za nią rozglądając się po korytarzach, na których nie było ani jednej osoby.

- To tutaj- pokazała nam salę. Podszedłem do szyby i uśmiechnąłem się delikatnie do reszty przyjaciół. Wszyscy odetchnęli z ulgą, że z Niallem i Hannnah wszystko w porządku. Leżeli na łóżku przykryci prawie pod nosy i wtuleni w siebie. Nie przeszkadzało mi to. Ważne, że oboje byli cali. Zaczęliśmy z chłopakami cicho rozmawiać z blondynem, który obudził się i widocznie czuł się już całkiem dobrze. Ustaliliśmy z nim, że pojedzie z chłopakami, a ja wezmę Han i zawiozę już do domku. Ostrożnie wziąłem dziewczynę na ręce. Nawet nie drgnęła.

- Daddy ja już ją zabiorę- zwróciłem się do przyjaciela, który właśnie wracał z rozmowy z lekarzem. 

- Nie jest w zbyt dobrym stanie. Musi się wyspać- mówiłem szeptem, żeby nie obudzić śpiącej w moich ramionach dziewczyny. Była zmarznięta. Jej twarz była zmęczona a pod jej oczami pojawiły się fioletowe cienie.

- Jasne- chłopak uśmiechnął się i zdjął swoją bluzę na rozpinanie, którą starannie ją okrył.

- Jedźcie ostrożnie. Ja powiem chłopakom- dodał a ja przytaknąłem głową i spokojnym krokiem wyszedłem ze szpitala. Wyjąłem z jej kieszeni kluczyki do samochodu i otwarłem drzwi. Posadziłem ja na fotelu pasażera.

Kiedy dojechaliśmy na miejsce zaniosłem ją do drewnianego domku, w którym robiliśmy sobie posiłki i kąpaliśmy się. Co prawda, domek był dość duży i wszyscy spokojnie moglibyśmy się w nim zmieścić i nocować, ale my wybraliśmy namioty. Chcieliśmy zakosztować dawnego życia. Teraz cały czas podczas koncertów i wywiadów nocujemy w najlepszych hotelach co powoli staje się już nużące. Położyłem ją na kanapie i okryłem kocem. Rozpaliłem ogień w kominku. Potem przyjechała reszta załogi. Niall poszedł położyć się na piętro a reszta 1D wróciła do swoich namiotów, w których czekały na nich ich stęsknione kobiety...

Witajcie moje słoneczka! Jak tam wam mija wolny dzień? Mi całkiem dobrze. Pierwszy raz od dawna się wyspałam :p Wiem, że rozdział strasznie krótki i ogólnie nie za ciekawy, ale nie mam za bardzo weny.  Chodzi o to, że teraz mam bardzo dużo nauki. Egzaminy próbne i olimpiady w listopadzie. Potem próbne w grudniu. Cały czas stres. Postawione mi wymagania przerastają moją osobę.

Allllleee... Dzięki wam i dla was stawiam czoło wszystkim przeciwnością :P

To by było chyba na tyle. Jak widzicie nie zasypało mnie i jeszcze żyję :) Nie martwcie się tak... Ubolewam tylko nad tym, że nie zdążyłam zrobić bałwana. Mam nadzieję, że jeszcze będzie taka okazja. Następny i już dłuższy za niedługo. A teraz podążam do kuchni wyjąc ciasteczka z piekarnika. Mam nadzieję, że będzie jeszcze co ratować :)

Kocham, Hanka