Rozdział dwudziesty czwarty

Loki opadały niesfornie na jego bladą twarz. Siedział obok mnie poważny jak nigdy i nic nie mówił. Ja też nie miałam zamiaru odezwać się ani słowem. Nic takiego nie zrobiłam. Po pomarańczowym płomieniu, dającym przyjemne ciepło nic już nie zostało. W powietrzu unosił się jedynie zapach drewna i moich delikatnych perfum, którymi spryskałam się tuż przed wyjazdem.Wszyscy poszli już spać. Zostaliśmy tylko we dwoje.
- Idę się położyć- wstałam z ławki i mimowolnie spojrzałam na Harry'ego. Jego zielone oczy skupiły się na moich.
- Proszę zostań- chłopak posadził mnie z powrotem na ławce, okrył kocem, który wcześniej z siebie zrzuciłam i przykucnął przede mną.
Odwróciłam twarz w przeciwną stronę, ale chłopak nie poddał się i kontynuował swoją wypowiedź.
- Mieliśmy porozmawiać...- choć nie patrzyłam na niego, kątem oka widziałam, sądząc po jego minie, że nie jest dumny ze swojego zachowania.
- Dobrze ująłeś, mieliśmy- próbowałam zejść, ale on zagradzał mi drogę.
- Jesteś pijany. Tak rozmawiać napewno nie będziemy- spojrzałam na niego poważnie.
- Nic nie wypiłem. Nie miałem ochoty pić- mówił prawdę. Tak mi podpowiadał mój kobiecy instynkt i nie miałam zamiaru zaprzeczać.
- To czemu tak się zachowałeś? Potraktowałeś mnie z góry, jakbym była...
- Nie mów tak... Nie chciałem, żeby tak wyszło, rozumiesz? Ja... no wiesz...
- Nie wiem, może mi w końcu to powiesz?- na mojej twarzy malowało się rozdrażnienie całą tą dziecinną sytuacją.
- Jestem zazdrosny, jasne? Jestem o ciebie cholernie zazdrosny. Kiedy gdzieś idziemy wszyscy faceci odwracają się za tobą. Może tego nie widzisz, ale tak jest. A ja najchętniej dałbym im wszystkim w mordę.
- Przestań, wcale tak nie jest- nabrałam powietrza, żeby odpowiedź była bardziej przekonująca.
- Jest uwierz mi.
- To nie zmienia faktu, że przesadziłeś. Jak możesz być zazdrosny o swoich przyjaciół? Nawet w nich widzisz konkurencję? Przecież jak będziemy razem nie możesz zakazać mi rozmów z innymi facetami, tylko dlatego, że jesteś o mnie zazdrosny- krzyknęłam mu prosto w twarz.
- Jestem cholernie zakochanym w tobie, zazdrosnym idiotą. Ale nie pozwolę ci odejść, ani nikomu mi cię odebrać, rozumiesz?
- Skoro tak to udowodnij to innym i mnie samej. Udowodnij... Wiesz, że ja słyszałam już mnóstwo słów, które okazały się tylko pustymi słowami rzucanymi na wiatr. Nie chce, żeby to się powtórzyło...
- Nie powtórzy- ujął moją twarz w swoje dłonie i przybliżył do swojej. Jego zielone oczy były pełne pożądania co mnie także się udzieliło. Zbliżył swoje usta do mojej szyi i po chwili musnął ją swoimi ustami. Przeszedł mnie dreszcz, a na moich rękach pojawiła się gęsia skórka. Kolejny pocałunek złożył tuż pod moją brodą. Moim ciałem wstrząsnęła fala gorąca. Zrzuciłam koc z moich ramion i rękoma objęłam chłopaka. Trzeci, znacznie dłuższy pocałunek złożył na połowie moich ust. To było niczym próbowanie czegoś nowego, zachwycał się ich smakiem. Dłużej nie wytrzymałam. Przyciągnęłam chłopaka za koszulę do siebie i nasze usta złączyły się w ostatecznym, gorącym pocałunku. Chłopak uśmiechnął się, bo jego usta wygięły się co dokładnie poczułam.
- Poczekaj- przerwałam łapiąc oddech.
- Byłam na ciebie zła. Powinnam dać ci w twarz, a nie się z tobą całować- uśmiechnęłam się trochę figlarnie.
- Skoro tak ma się kończyć każda nasza kłótnia to musimy robić to częściej- chłopak wstał i pociągnął mnie. Wskoczyłam na niego i obwiązałam dookoła jego ciała moje nogi, a rękoma przytrzymałam się jego szyi.
- Wiesz, że śpimy we dwójkę w jednym namiocie, prawda?- zaśmiał się.
- A kto tak powiedział? Ja śpię w środku a ty na zewnątrz- na moją twarz wpełznął uśmiech zwycięstwa.
- Chcesz, żeby mnie niedźwiedzie zeżarły?- zrobił minę smutnego psiaczka, a ja próbowałam wyglądać na bezwzględną i bawiłam się jego loczkami na głowie.
- No nie wiem. Może i to nie byłby głupi pomysł... Tylko...
- Tylko co? chłopak zatrzymał się przed naszym namiotem i położył mnie ostrożnie na ziemię.
- Brakowałoby mi tego- dotknęłam wskazującym palcem jego wargi, którą po chwili zagryzł, co kolejny raz wzbudziło we mnie wewnętrzne ciepło.
- Mamy jeden śpiwór- jego twarz była coraz bliżej, a kąciki moich ust coraz bardziej się wykrzywiały z powodu szerokiego uśmiechu.
- Czyli ty śpisz bez- powiedziałam.
- Czyli śpimy razem- pocałował mnie delikatnie i pociągnął za rękę do namiotu.
- Tylko bez numerów Haroldzie!- powiedziałam a on zaśmiał się głośno, co mnie trochę wystraszyło. Adrenalina podskoczyła do góry, a serce odetchnęło z ulgą, że wszystko się ułożyło...

Położyłam ostrożnie głowę na jego klatce piersiowej i przytuliłam do jego ciała. Na szczęście zmieściliśmy się razem w śpiworze, bo bez niego byłoby całkiem zimno...
- Dobranoc- szepnęłam, a on odpowiedział mi tym samym i pocałował w czoło. Nie musiałam długo czekać, bo po krótkiej chwili odpłynęłam do beztroskiej krainy, w której wszystko jest możliwe, czyli do krainy snów.

Obudził mnie sygnał przychodzącego esemesa. Zaspanym wzrokiem spojrzałam na wyświetlacz telefonu. Jest godzina czwarta w nocy. Kto może pisać do mnie o tej porze? Kliknęłam przycisk ''odbierz'' i moim oczom ukazał się esemes od Nialla. Zdziwiło mnie to trochę, bo przecież on zazwyczaj bardzo dobrze śpi. Co robi o czwartej w nocy na nogach? Treść esemesa brzmiała następująco:
Han, przepraszam jeżeli budzę, ale potrzebuję twojej pomocy. Możesz przyjść jak najszybciej do mojego namiotu? Niall.
Czym prędzej, ostrożnie wyszłam ze śpiwora, co wcale nie było takie proste. Bałam się, że obudzę słodko śpiącego loczka, ale na szczęście do tego nie doszło. Nie umiałam znaleźć swojego swetra, więc włożyłam na siebie bluzę należącą do mojego chłop... Zaraz wróć. Czy ja mogę go tak nazywać? Czy ja mogę nazwać go moim chłopakiem, a nas oboje parą? Nie rozmyślałam o tym za długo, bo moją głowę zaprzątało mnóstwo innych myśli. Co z Niallem? Czy coś mu się stało? Powoli rozsunęłam zamek namiotu i wyszłam na zewnątrz. Tym razem moim ciałem wstrząsnął zimny dreszcz, ale zaczęłam biec w stronę namiotu, w którym tej nocy nocował blondyn. Chłopak siedział przed namiotem w dość dziwnej pozycji.
- Niall- podbiegłam do niego i zaczęłam bacznie mu się przyglądać.
- Co ci jest?- jego twarz była blada jak ściana, a czasem wydawało mi się nawet, że przybierała zielonawy odcień.
- Niedobrze mi- coraz mocniej przyciskał ręce do brzucha, chociaż obydwoje wiedzieliśmy, że to w niczym nie pomoże.
- To może być zatrucie pokarmowe. Jadłeś coś?
- Pianki- powiedział chłopak zupełnie zniekształconym głosem. Musiało mocno go boleć.
- Pianki jedliśmy wszyscy. My też byśmy się źle czuli- stwierdziłam nie wiedząc co dolega przyjacielowi.
- Dobra Niall, gdzie masz kluczyki?- zapytałam a on wskazał na swój namiot. Wzięłam z niego kluczyki do samochodu, fioletową bluzę na rozpinanie Nialla i wyszłam do przyjaciela.
- Niall słuchaj musimy jechać do szpitala, jasne?- powiedziałam z pocieszającym uśmiechem i pomogłam blondynowi wstać.
- Czy to konieczne?- zapytał.
- Nie mamy wyjścia. Musisz dać radę- pocieszyłam go jak najlepiej umiałam.
- Nie chodzi o mnie. Wiem, że nienawidzisz szpitali- teraz na jego twarzy ujrzałam delikatny uśmiech.
- Potrzebujesz pomocy. Ty jesteś dla mnie ważniejszy od jakiś głupich uprzedzeń- powiedziałam na co chłopak szepnął ''dziękuję'', podparł się o mnie i razem skierowaliśmy się w stronę samochodu, który stał nieopodal. Otworzyłam tylne drzwi chłopakowi, a on położył się na siedzeniach. Okryłam go kocem, który znalazłam w bagażniku, a sama wsiadłam za kierownicę. Chwilę musiałam zastanowić się jak mam jechać tym samochodem, bo mimo, że mieszkam już dłuższy czas w Anglii to dalej mam problem z przyzwyczajeniem się do kierownicy po prawej stronie. Przekręciłam kluczyki w stacyjce i ruszyłam z piskiem opon z miejsca, w którym jeszcze przed chwilą się znajdowaliśmy.
Moje oczy były zmęczone, a powieki co chwilę opadały w dół. Nie mogłam pozwolić sobie na drzemkę, więc włączyłam radio, w którym akurat leciała jakaś energiczna piosenka.
Przynajmniej teraz nie zasnę- pomyślałam spoglądając w lusterko, w którym odbijała się zwinięta w kłębek postać mojego przyjaciela.
Starałam przypomnieć sobie jak mam dojechać do szpitala. Widziałam go po drodze, ale nie byłam pewna czy jadę w dobrym kierunku. Na szczęście po piętnastu minutach zobaczyłam wyłaniający się z lasu niewielki biały budynek z czerwonym krzyżem namalowanym farbą.

W środku panowało przyjemne ciepło. Przyjęła nas jakaś starsza pielęgniarka widocznie niezadowolona z naszej nocnej wizyty. Przecież na tym polega jej praca! Powinna przykleić sobie na twarz uśmiech i pomagać pacjentom jak najlepiej potrafi! Zaprowadziła Nialla do gabinetu lekarza, a ja powiedziałam, że poczekam na niego przed drzwiami. Tak też zrobiłam... Chodziłam nerwowo tam i  z powrotem nie mogąc znaleźć sobie miejsca. W końcu niespokojna usiadłam na niewygodnych krzesłach stojących na opustoszałym korytarzu. Postanowiłam napisać do przyjaciół esemesa z informacją co się stało i gdzie jesteśmy. Nie chciałam, żeby się o nas martwili. Nie umiałam wysłać napisanej wiadomości, ponieważ w miejscu gdzie się znajdowałam nie było zasięgu. Wstałam i szłam długim korytarzem aż mój telefon znalazł choć jedną kreskę i pomyślnie wysłał wiadomość. Już miałam się wracać, kiedy usłyszałam dziewczęcy płacz. Należał do ładnej brunetki, która siedziała oparta i ścianę z dłońmi na twarzy. Zmartwiona kucnęłam przed nią i zapytałam:
- Wszystko w porządku?
- Nie. Nic nie jest w porządku- zaczęła płakać jeszcze głośniej.
- Może mogę ci jakoś pomóc?- zapytałam niepewnie, a ona spojrzała na mnie z nadzieją w oczach.
- Dziękuję- uśmiechnęła się delikatnie i zaczęła opowiadać:
- Chodzi o to, że dzisiaj w nocy źle się poczułam. Przyjechałam tutaj, zrobili mi badania i okazało się, że jestem w ciąży.
- To chyba dobrze, prawda?- zapytałam pewna, że dziewczyna cieszy się z tego, że będzie miała dziecko.
- W pewnym sensie. Nie wiem jak zareaguje David. To mój narzeczony...
- Jestem pewna, że się ucieszy...- uśmiechnęłam się szczerze i spojrzałam na dziewczynę.
- Nie, bo... To nie jest jego dziecko...- wydukała. Nie wiedziałam co mam jej odpowiedzieć. Zaczęła gwałtownie płakać i przytuliła się do mnie.
- Musisz mu jak najszybciej powiedzieć- spojrzałam jej w oczy, gdy ta już nieco się uspokoiła.
- Wiem, ale...
- Uwierz mi. Nawet najgorsza prawda jest lepsza od kłamstwa- powiedziałam. Wiem jak doradzać innym, ale sama się do tego nie stosuję. Jakim okropnym człowiekiem trzeba być, żeby tak postępować?
- Masz rację. Powiem mu, ale nie dzisiaj. Muszę przemyśleć, jak mam to zrobić.
- Dobrze, ale zrób to jak najszybciej. Żaden moment nie będzie odpowiedni do powiedzenia o czymś takim- zobaczyłam, że dziewczyna odzyskuje nadzieję.
- Dziękuję- powiedziała.
- Nie ma za co. Pamiętaj, że teraz najważniejsze jest dobro maluszka- wskazałam na jej brzuch.
- Tak. Ciągle nie umiem w to uwierzyć- z uśmiechem na twarzy spojrzała na zaokrąglony brzuszek.
- Dotknij- ujęła moją rękę i umieściła ją na swoim brzuchu.
- Tam znajduje się nowe życie. Wspaniałe, co?
- Tak- uśmiechnęłam się, a po moim policzku spłynęła łza wzruszenia.
- Wiesz co? Zrobię to jeszcze dzisiaj. Masz rację, nie mogę tego trzymać w sercu. On musi dowiedzieć się jak najszybciej- pomogłam dziewczynie wstać i pożegnałam się z nią ciepło.
- Jeszcze raz dziękuję Hannah!- zawołała brunetka i pomachała do mnie, na co ja zrobiłam to samo.
- Powodzenia!!- odpowiedziałam w ostatniej chwili, ale byłam pewna, że dziewczyna mnie słyszała bo przytaknęła głową.
Trochę zszokowana całą sytuacją wróciłam pod salę, w której lekarz badał Nialla. Strasznie długo to trwało, więc złączyłam dwa krzesła i ułożyłam się na nich. Wykończona przymknęłam powieki i już nie zdołałam ponownie ich otworzyć...

No witajcie!!! Jest wcześniej... to taka mała niespodzianka ode mnie dla was :D
Dziękuję wam za 10710 wejść na mojego bloga i tyle wspaniałych komentarzy :) Ostatnio z nimi coś słabiej, ale liczę, że to przez te wszystkie olimpiady i nacisk ze strony nauczycieli, a nie gorsze rozdziały, które wychodzą spod mojej ręki... Mam nadzieję, że w najbliższym czasie to się poprawi :) A co tam słychać u moich kochanych czytelniczek? Pozdrawiam was moje słoneczka i liczę na dużo komentarzy pod spodem... Buziaki :**