Rozdział dwudziesty drugi

Muzyka

Kręta droga prowadziła przez bujny las. Wysokie drzewa bujały się na różne strony, jakby popychane przez niesforny wiatr, który nie dawał za wygraną. Samochód od czasu do czasu napotykał na swojej drodze dziury, w które niezgrabnie wpadał. Po chwili jednak znów powracał na powierzchnię, silny jak nigdy przedtem. Potem mknął już tylko szybko, mijając po drodze idące ostrożnie skrajem jezdni zakochane pary. Najprawdopodobniej wybrały się na romantyczny spacer brzegiem jeziora, które już wyłaniało się spośród drzew. Słońce powoli przygotowywało się do ucieczki z nieba i oświetlało swym blaskiem wszystko napotkane na swojej drodze. Moja głowa spoczywała oparta na kolana chłopaka z burzą loków, tak, że byłam w stanie obserwować co dzieje się za oknem i jednocześnie doświadczać tego wspaniałego uczucia. Mianowicie głaskania jego dłońmi moich włosów. Jego palce delikatnie przesuwały się po mojej głowie, zaczesując delikatnie lekko zakręcone kosmyki na jedną stronę. Mimowolnie podniosłam się i poczułam wzrok chłopaka na sobie. Uśmiechnął się do mnie, na co ja odpowiedziałam mu tym samym i oparłam się plecami o fotel samochodu jednocześnie wtulając się w jego ramię, które objęło mnie jednym, szybkim ruchem. - Musimy pogadać Harry- powiedziałam półszeptem, a on tylko kiwnął głową w geście zgody i uśmiechnął się ciepło. Tak naprawdę trochę obawiałam się tej rozmowy. Może to dla tego, że nie byłam w stu procentach pewna swoich uczuć do niego, ale przecież miłość przychodzi z czasem... czasem...

Wesoły blondyn siedział za kierownicą i prowadził dialog z mulatem, wsłuchującym się teraz dokładnie w słowa Irlandczyka. Widocznie Niall znowu opowiadał o jedzeniu, ponieważ na twarzy Zayna pojawił się nieznaczny grymas lecz w pozytywnym tego słowa znaczeniu... Czy w ogóle to słowo ma jakieś pozytywne znaczenie? Sama nie wiem... Tak, czy inaczej po chwili na jego twarzy znów pojawił się długo oczekiwany przeze mnie uśmiech. W samochodzie oprócz naszej czwórki siedziała jeszcze Perrie i Caroline, które z ciekawością przysłuchiwały się rozmowie chłopaków, od czasu do czasu wtrącając swoje komentarze, które powodowały uśmiechy na naszych twarzach. W drugim samochodzie, który jechał kawałek za nami poruszała się reszta naszych przyjaciół, czyli Kate, Liam z Danielle, Loui i Eleonor oraz przyjaciel Louisa- Lucas. Pewnie nasuwa Wam się teraz pytanie gdzie jedziemy? Ohhh, gdybym tylko wiedziała. Chłopcy nie byli zbyt wylewni opowiadając nam o swoim genialnym pomyśle. A właściwie podobno pomyśle Daddiego. Skoro Li wymyślił miejsce gdzie spędzimy kolejne trzy dni swojego życia mogę być spokojna. Przynajmniej nie spodziewam się skoków na bangee, które przyprawiają mnie o gęsią skórkę. Zastanawiam się czy kiedyś odważyłabym się zrobić coś takiego?! Taki nagły wzrost adrenaliny dobrze by mi zrobił... Dobrych hormonów nigdy za wiele...

Moje ciało ogarnęło teraz dziwne uczucie. Nie pierwszy raz go odczułam. Od jakiegoś czasu moje serce ogarnia coś w rodzaju smutku. Brak mi słów, żeby to opisać. Nie wiem czy to strach przed czymś co kiedyś się wydarzyło czy możliwość stracenia wszystkiego co jest dla mnie tak ważne. To jakby tęsknota za czymś co straciłam lub mogę stracić. Po chwili wróciłam do normalnego stanu, ale nie umiałam zapomnieć o tym co przed chwilą działo się w moim sercu. Za każdym razem, kiedy próbowałam wyrzucić z siebie to uczucie, powracało do mnie z potrojoną siłą i nie byłam w stanie się przed nim uchronić. Niestety... każdy ma jakieś tajemnice. Jedne są mroczne, a inne trochę mniej...

Po usłyszeniu strzępek rozmów chłopaków z przodu doszłam do wniosku, że jesteśmy na miejscu. Kolejny raz udało mi się puścić w niepamięć to co działo się w moim sercu, lecz czy aby na pewno to uczucie już nie powróci?

Wszyscy wyładowaliśmy się dość nieudolnie z pojazdów i zaczęliśmy rozglądać się dookoła. Miejsce było naprawdę czarujące. Pozbierawszy niezbędne przedmioty poszliśmy w stronę brzegu jeziora w celu bliższego poznania terenu. Pierwszy, dumnym krokiem podążał Lou, ciągnąc El za rękę. Jego radość ze spędzania wspólnego czasu z nami była przeogromna. Chłopak cieszył się niczym przedszkolak, który dostał wymarzony samochód na sterowanie. Zresztą wszyscy się tak zachowywaliśmy. Przebywanie wśród tak niezwykłej natury, podziwianie tak pięknych krajobrazów, a przede wszystkim spędzanie czasu w tak wspaniałym towarzystwie to powód do wielkiej radości. Nasza eskapada miała na celu oderwanie się od tętniącego życiem miasta i zakosztowanie odrobiny spokoju. Chcieliśmy po prostu spędzić miło czas i porządnie wypocząć. Oczywiście w każdej takiej wyprawie znajdą się także dobre i złe załączniki...

Kiedy zapoznaliśmy się już odrobinę z nowym miejscem my dziewczyny, nie licząc Danielle, która jakoś nie paliła się do jakiejkolwiek pracy zaczęłyśmy rozkładać namioty. Były całkiem duże i przytulne. Natomiast chłopcy zadowoleni z przebiegu naszej pracy chwycili się rozpalania ogniska. Przez pierwsze pół godziny Louis próbował rozpalić go metodą pocierania patyczka o patyczek, bo jak mówił mnóstwo razy już to robił. Niestety nie za bardzo mu to wychodziło, co sprawiało, że wszyscy mieli kolejny powód do śmiechu.
- Lou w takim tempie to my nigdy nie siądziemy przy tym ognisku- powiedział Zayn opanowując śmiech, jednak po chwili się uspokoił, ponieważ pasiasty wydał z siebie triumfalny okrzyk.
- Udało ci się?- Eleonor podeszła do swojego chłopaka zdziwiona, patrząc na pomarańczowy płomień, który z minuty na minutę coraz bardziej się powiększał.
- W pewnym sensie- pan marchewka schował do kieszeni paczkę zapałek.
- Oj ty oszuście!- pocałowała go w usta, a on nie chciał wypuścić jej z objęć.
- Nie przy ludziach!- wrzasnął Niall zakrywając oczy dłońmi na co znów wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem.

W tej atmosferze spędziliśmy kolejną godzinę, w której piekliśmy pianki. Chyba nikomu ze zgromadzonych przy ognisku one nie smakowały, ale przecież to nie jest najważniejsze w całym tym rytuale ''pieczenia pianek''. Chodzi o dobrą zabawę i radość ze zjedzenia dobrze upieczonej, ale okropnie smakującej białej pianki.

Podczas, kiedy ja starałam się utrzymać szpikulec Irlandczyka, na który ponabijanych zostało chyba z dwadzieścia wspomnianych wcześniej pianek chłopak pobiegł wraz z Kate do samochodu po swoją gitarę. Dość długo ich nie było, więc zatroskany Zayn wyręczył mnie w pieczeniu zawartości szpikulca blondyna, a ja miałam czas na rozprostowanie ręki.
- A gdzie Car?- zaczęłam rozglądać się szukając wzrokiem przyjaciółki. Harry delikatnie przesunął moją głowę odrobinę w prawo i wskazał palcem na miejsce gdzie Karolina przechadzała się wraz z Lucasem.
- Czy oczy mnie mylą czy oni naprawdę trzymają się za ręce?- zapytałam trochę zdziwiona ich tempem, ale jak najbardziej szczęśliwa, bo przyznaję, że trochę się martwiłam, że między nią a pasiastym coś jest, ale to było tylko złudzenie.
- Miejsce, w którym rodzi się miłość- powiedział loczek i spojrzał mi w oczy. Ja jednak odrzuciłam jego spojrzenie.
- Bez tych wstępów Harry. Weź ją do namiotu i załatw swoje- do ogniska podeszła trochę już pijana Danielle. Właściwie to ledwo umiała ustać na nogach. Po słowach dziewczyny wszyscy zgromadzeni przy ciepłym płomieniu spojrzeli na nią z grobową miną. W tej chwili nikomu nie było do śmiechu, jej wręcz przeciwnie.Wiem, że nie wiedziała dokładnie co mówi, ale te słowa zabolały... Często mówiąc coś bezmyślnie możemy mocno zranić jakąś osobę. Niewinne zdanie, ale wiążące się z przeszłością, z której niektórych wydarzeń nie warto pamiętać.
- Hannah- powiedział Harry, kiedy wstałam od ogniska.
- Nie, przepraszam was, muszę się przejść.
- Ja...
- Sama- dałam mu do zrozumienia, że potrzebuję chwili samotności. Odeszłam zostawiając go przy ognisku razem z Zaynem, Perrie i pijaną Danielle.
Zdjęłam buty i szłam brzegiem jeziora podziwiając piękne widoki i napełniając swoje płuca świeżym powietrzem. Nagle moją uwagę przykuło urocze miejsce. Za bujną roślinnością jeziora krył się mały pomost. Zerkając co chwilę pod nogi poszłam w tamto miejsce i ostrożnie położyłam się na drewnianych deskach spoglądając na ciemnogranatowe niebo. Jasny księżyc na kształt rogalika otaczało tysiące pięknych gwiazd i gwiazdozbiorów. Pewnie wśród nich jest Wielka i Mała Niedźwiedzica. Mogłam tylko spekulować bo nigdy ich nie rozpoznawałam.

Dlaczego Danielle musiała wypowiedzieć właśnie te cholerne słowa?! Dlaczego akurat te? Wiążą się one u mnie wyłącznie ze złymi wspomnieniami. Wspomnieniami, które starałam się wyrzucić z siebie na zawsze...

  

No i jest już dwudziesty drugi :) Cieszycie się? Trochę krótki, ale obiecuję, że to się zmieni. Jak będziecie ładnie komentować to kolejny pojawi się troszkę szybciej... :D No, ale to nie zmienia faktu, że rozdziały będą pojawiać się raz na tydzień.

To przez to, że trochę zawaliłam szkołę :( Ale nie martwcie się, będziecie miały więcej czasu na poukładanie sobie w waszych cudownych główkach tych bzdur, które wam tutaj wypisuję ://

Bzdury to jest chyba właściwe słowo, bo kiedy czytam blogi niektórych z was to po prostu chylę się do ukłonów. Każda z was ma w sobie ogromny talent, jedne trochę mniejszy, niektóre większy, ale każda z was powinna być z siebie dumna, że pisze. Powołam się tutaj na cytat człowieka, którego pewnie znacie:

''Prawdziwa sztuka to taka, która powstaje dzięki potrzebie tworzenia''

Albert Einstein

No a tak na marginesie to jak myślicie co ukrywa Han? I może macie jakieś propozycje na kolejny rozdział. Jakieś sugestie?