Rozdział dwudziesty trzeci

Noc była dość ciepła, więc w krótkich fioletowych spodenkach i bluzce z krótkim rękawem, którą miałam na sobie było mi w sam raz:

Delikatny wiaterek schładzał moje ciało, które było już wystarczająco nagrzane, ponieważ na moich policzkach pojawiły się charakterystyczne dla mojej urody różowawe wypieki. Oddychałam głęboko. Pobierałam z otoczenia duże ilości tlenu, żeby po chwili móc wypuścić całe powietrze. Gdzieś nieopodal w wysokich trawach dało się usłyszeć donośne cykanie cykad. Kiedyś przeczytałam w jakiejś książce, która teraz pewnie leży skurzona na drewnianej półce w moim starym pokoju, że w świecie owadów wiele samców  np. samce cykad zwabiają samice dźwiękami.
Ojj nie tylko oni...- pomyślałam. Dobrze wiemy, że ci przystojni chłopcy, którzy siedzą teraz przy ognisku i najprawdopodobniej śpiewają robią dokładnie to samo... Ich głosy są jak piękne i niewidzialne dla oczu nici, które są nieprawdopodobnie mocne i dają mi niezwykłą siłę. Te wszystkie nicie z dnia na dzień coraz bardziej  zaciskają moje serce. Przywiązałam się do nich, ale czy jestem gotowa, żeby opowiedzieć im o tym co przez tak długi czas starałam się ukryć?
Jedno zdanie, które przypomina chwile, o których staramy się zapomnieć. Chowamy do szuflady, zamykamy na cztery spusty i staramy się wykasować z pamięci na zawsze. Nigdy więcej do nich nie wracać. Przetarłam oczy, bo zaczęły mnie swędzić. Poczułam, że łzy zbierają mi się w oczach, ale żadna z nich nie miała odwagi zlecieć. Nie miała prawa. Tyle czasu starałam się nie wspominać o tym feralnym dniu, a teraz te nieprzyjemne wspomnienia powróciły. Wymusiłam uśmiech na twarzy i przypomniałam sobie słowa mojej kochanej mamy:
'' Jeśli kiedykolwiek będzie Ci smutno to śpiewaj. Znajdź słowa, które najlepiej opisują Twój ból i wyrzuć je z siebie'' Pozwól im wydostać się z tego dobrego serduszka. Zrób miejsce miłym wspomnieniom i pozwól, aby złe chwile odeszły w niepamięć''.
Mama mówiła mi tak, kiedy byłam małą dziewczynką i ja teraz właśnie poczułam się jak taka mała dziewczynka, która nie wie co ma zrobić, więc zgodnie z tym co powtarzała mi mama, za którą bardzo tęskniłam zaczęłam śpiewać piosenkę, która wpadła mi akurat do głowy.
Next time I'll be braver - pierwsze słowa zaśpiewałam z delikatną chrypką, która jednak po chwili ustąpiła miejsca czystemu głosowi. Kolejne zdanie zaczęłam już z większą pewnością:
I'll be my own savior,
When the thunder calls for me,
Next time I'll be braver,
I'll be my own savior,
Standing on my own two feet,

I won't let you close enough to hurt me,
No, I won't rescue you to just desert me,
I can't give you the heart you think you gave me,
It's time to say goodbye to turning tables,
To turning tables,
Turning tables, yeah,
Turning, yeah, ooh...

Przymknęłam powieki, które dotychczas pochłaniały piękny widok rozgwieżdżonego nieba i odgarnęłam kosmyk włosów, który opadał na moją twarz i delikatnie łaskotał mnie w nos, co powodowało nieznaczny uśmiech na mojej twarzy.
Czy po ''tym'' incydencie myślałam, że mogę się jeszcze uśmiechać? Nie. Kolejny raz potwierdza się sentencja ''Nigdy nie mów nigdy''. Uśmiecham się. Ja naprawdę ostatnio cały czas się uśmiecham!
Te wydarzenia nigdy się już nie powtórzą. To zamknięty rozdział. Teraz tworzę nowy, mój własny rozdział, w którym jestem naprawdę szczęśliwa. Stałam się bardziej pewna siebie. Pokonałam te słabości, które kiedyś przyprawiały mnie o ból brzucha. ŚPIEWAM. a to jest coś czego nie robię często. Mimo, że bardzo kocham śpiew to jestem jedną z tych osób, które wolą trzymać się z daleka od sceny. Wolę pośpiewać pod prysznicem, w samotności. Może to jakiś rodzaj tchórzostwa, ale przecież nie wszystkie słabości można wyleczyć...

Nagle usłyszałam czyjeś kroki. Momentalnie mój głos umilkł, a serce podskoczyło jak szalone. Odwróciłam głowę i odetchnęłam z ulgą.
- Liam- szepnęłam i pokazałam przyjacielowi moje białe ząbki w postaci serdecznego uśmiechu. Wskazałam  miejsce obok mnie, a chłopak położył się tam i tak jak ja wtopił swój wzrok w niebo. Nastała cisza, ale jedna z tych przyjemnych, w których po prostu nie trzeba nic mówić tylko cieszyć się nawzajem swoją  obecnością.
- Słyszałem jak śpiewasz- chłopak zaczął dość niepewnie. Spojrzałam na niego trochę zawstydzona i zakryłam twarz dłońmi.
- Ja nie śpiewam- powiedziałam niepewna czy Li mnie słyszy, ponieważ dłonie dalej zakrywały moje usta i resztę twarzy.
- Śpiewasz i to niesamowicie- mój misterny plan nie wypalił, słyszał mnie...
Czemu nie mówiłaś, że masz taki głos?- zdjął moje ręce i nachylił się nade mną tak, że widziałam tylko jego głowę wraz z szyją i księżyc.
- Bo nie pytałeś- odpowiedziałam krótko i odwróciłam się unikając jego wzroku. Czułam jego oddech na moim ciele, przez które przeszedł miły dreszcz. Chłopak zaśmiał się delikatnie.
- Dużo jeszcze o tobie nie wiem?- zapytał na co ja nic nie odpowiedziałam. W tym momencie w moim sercu rozgrywała się wojna. Powiedzieć czy nie? Jeśli miałabym powiedzieć chłopcom o tym co kiedyś mnie spotkało to chciałabym, żeby pierwszy dowiedział się Liam. Nie wiem dlaczego właśnie on, ale tak po prostu czuję.
- Troszeczkę- pokazałam palcami i uśmiechnęłam się.
- Wiedz, że możesz nam ufać. Przynajmniej ja obiecuję, że możesz mi wszystko powiedzieć, kiedy tylko będziesz na to gotowa- nie wiem skąd ten chłopak był taki mądry i wrażliwy.
- Wiem- wtuliłam się w jego ciało.
- Dziękuję- szepnęłam.
- Jesteś wspaniałym przyjacielem- tak bardzo pragnęłam się nie rozkleić, co niestety mi się nie udało. Kilka łez spłynęło po moim policzku wprost na jego pachnącą perfumami koszulę w kratę.
- Pomoczyłam ci koszulę- byłam rozgoryczona. Nie miałam zamiaru zakończyć tego co miało miejsce.
- Ty płaczesz?- chłopak pocałował mnie w czubek głowy. Jego głos ukazywał zaniepokojenie zaistniałą sytuacją. Wyrwałam się z jego objęć i powędrowałam wzrokiem w kierunku jakiegoś nieznanego punktu na jeziorze.
- Ja... na razie...- nie wiedziałam co mam powiedzieć.
- Nie jesteś gotowa. Rozumiem- jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. Po chwili smutku znów pojawiła się tyle oczekiwana chwila radości.
- Zmiana tematu?- zaproponował chłopak na co ja z radością przystałam.
Błądziłam swoim wzrokiem po niebie aż w końcu Daddy zapytał:
- Czego ty tam tak szukasz?
- Małej i Dużej Niedźwiedzicy. Nigdy nie wiedziałam gdzie są na niebie- byłam bardzo poważna co chłopaka rozbawiło. Sama nie wierze w to co zrobiłam. Powinnam wyrzucić to z siebie. Chciałam zrobić to już dawno, tylko nie umiałam zdobyć się na odwagę. Słowa Danielle otworzyły mi oczy. A jednak kolejny raz tchórzę...
- Pomożesz?- Liam zaśmiał się i zaczął szukać gwiazdozbiorów razem ze mną. Śmiech nie znikał z mojej twarzy. W jego towarzystwie zapominałam o wszystkich zmartwieniach.
- Chodźmy już, bo będą się niepokoić- stwierdziłam, na co chłopak przytaknął i obydwoje wstaliśmy z pomostu. Postawiłam nogę na jedną ze spróchniałych desek, a ona zaskoczona, że po tylu latach ktokolwiek miał ochotę wejść na ten pomost ugięła się pod moim ciężarem. Niespodziewanie wpadłam do lodowatej wody. Wypłynęłam na powierzchnię i co zastałam? Wysoki, brązowooki chłopak w lekko kręconych włosach powstrzymywał się od śmiechu.
- Tak cię to bawi?- moje zęby nie przestawały uderzać o siebie tworząc dość specyficzny odgłos.
- Nie- chłopak udawał powagę.
- Pomóż mi lepiej stąd wyjść- wyciągnęłam do niego rękę, na co on zrobił to samo.
- Masz za swoje- chwyciłam go i pociągnęłam do wody. Takiego obrotu wydarzeń najprawdopodobniej się nie spodziewał. Zaczął gonić mnie w wodzie, a ja próbowałam płynąć jak najszybciej potrafię.
- Nie dogonisz mnie- krzyczałam i śmiałam się w jednym. Nagle chłopak zniknął z mojego pola widzenia. Rozglądałam się szukając głowy chłopaka. Bezskutecznie.
- Liam?! Liam, gdzie ty jesteś?- zanurkowałam, ale w wodzie panował mrok przez co widoczność była ograniczona.
- Liam!!! To nie jest zabawne! - wrzasnęłam po chwili bezradna. Znajomy śmiech za moimi plecami. Poczułam czyjeś silne ramiona obejmujące mnie od tyłu.
- Ty wariacie! Ładnie to tak?
- Dogoniłem cię- uśmiechnął się delikatnie. Nasze nosy prawie się dotykały.
- To się nie liczy- pokazałam mu język i zaczęłam płynąć do brzegu.

Przy ognisku panowała miła atmosfera. Niall dotarł ze swoją gitarą krótko po tym jak dotarliśmy z Liamem do obozowiska. Gdzie on był tyle czasu? Czy oby napewno jego gitara znajdowała się w samochodzie? On chyba biegł po ową gitarę do domu w Londynie sądząc po upływie takiej ilości czasu. Usiedliśmy bliżej płomienia, żeby nasze ubrania zdążyły szybciej wyschnąć. Wszyscy, nie licząc Danielle, która na moje szczęście poszła spać i Harrego, który zobaczywszy mnie z Liamem nie dając nic sobie wytłumaczyć poszedł napić się piwa z Lucasem dokończyliśmy jedzenie przypalonych już pianek. Dlaczego Harry taki jest? Zazdrosny o każdego chłopaka. Czy on aż tak mi nie ufa? Aż tak, że widzi swoich przeciwników w najlepszych przyjaciołach... Nie rozumiem jego zachowania i nie mam zamiaru go przepraszać. Skoro mi nie ufa to kontynuacja tego co ostatnio między nami zaszło nie ma sensu...
Blondynek oznajmiając wszystkim, że nastroił swoją gitarę i zaczął grać piękną piosenkę. Wszyscy chłopcy zaczęli śpiewać jej słowa, w które dokładnie się wsłuchiwałam:

Today is gonna be the day
That they're gonna throw it back to you
By now you should've somehow
Realized what you gotta do
I don't believe that anybody
Feels the way I do about you now

Backbeat the word was on the street
That the fire in your heart is out
I'm sure you've heard it all before
But you never really had a doubt
I don't believe that anybody feels
The way I do about you now

And all the roads we have to walk are winding
And all the lights that lead us there are blinding
There are many things that I would like to say to you
But I don't know how

Because maybe
You're gonna be the one that saves me
And after all
You're my wonderwall...

 










Wtuliłam się w mięciutki koc, którym wcześniej otulił mnie Zayn i zmęczona już tym dniem zaczęłam powoli zasypiać na jego kolanach. Ostatnie co uchwyciłam to uśmiechy tych wszystkich osób znajdujących się przy ognisku, które sprawiały, że czułam niezwykłe ciepło w sercu. Te wszystkie twarze, głosy...
Przyjaciele są jednym z najważniejszych powodów by żyć!


No witam. Na wstępie: przeprosiny dla Was ode mnie za to, że musiałyście tyle czekać na ten rozdział...Ostatnio miałam małe problemy ze zdrówkiem, ale już jest w miarę dobrze :P
Nie będę pisać, że nie było warto czekać czy coś w tym stylu, bo obawiam się mojej kochanej siostruni- Kamilotki i jej młotka :)) Hahhaha... Ale ten rozdział nawet mi się podoba, teraz Wasza kolej na oceny...
A tak poza tym to:
I'm going to PARIS!!!! Rozumiecie??? Skacze ze szczęścia jak szalona... Koniec maja, początek czerwca jadę do Paryża z moimi przyjaciółkami na siedmio- dniową wycieczkę. Odpoczniemy (będziemy już po egzaminach), poderwiemy jakiś przystojniaków, pozwiedzamy a co najważniejsze spędzimy razem czas, bo przecież zgodnie z tym co wam napisałam:
Przyjaciele są jednym z najważniejszych powodów by żyć!

Au revoir :)) Je t`aime: Hannah :)