Rozdział dziewiętnasty

Każdego nowego dnia zasypiałam i budziłam się u boku Liama. Rzecz jasna jako przyjaciółka. Tylko przyjaciółka. Codziennie z chłopakami wymyślaliśmy sobie rozmaite rozrywki, albo po prostu siedzieliśmy w domu rozkoszując się swoim towarzystwem. Do tego jeszcze studia i praca.

Nadszedł w końcu dzień powrotu Caroline. Lou pojechał po nią na dworzec i razem wrócili do domu. Prawdę mówiąc oni spędzają ze sobą coraz więcej czasu. Nie dziwię się, bo mają bardzo podobne charaktery i doskonale się rozumieją. Kiedy Car przyjechała chłopcy niestety wrócili do siebie. Podjęliśmy tę decyzję wspólnie. Powodem był brak miejsca u nas i oczywiście ich dziewczyny. Przecież Zayn, Liam i Lou są w związkach. Szczęśliwych związkach. Bo jeśli kogoś naprawdę kochasz to czujesz potrzebę spędzania z nim każdej swojej wolnej chwili.

Kelly Clarkson- Stronger

- Tydzień później -

Oczami Hannah

Od razu po zajęciach w szkole przyszedł czas na pracę. No niestety. W życiu jest czas nie tylko na przyjemności. Karola miała na późniejsza zmianę, więc poszłam sama. Kiedy weszłam do restauracji od razu poczułam przyjemny zapach cynamonu.

- Hanka!- odezwał się wujek.

- Cześć wujku- przytuliłam mężczyznę, który podniósłszy ladę wszedł za bar.

- Jesteś głodna?- zapytał uśmiechając się szeroko.

- Aż tak po mnie widać?- zaśmiałam się.

- Wujek podstawił mi pod nos talerz z naleśnikami, które wyglądały bardzo apetycznie.

Już od samego patrzenia przybyło mi kilka kilogramów. Uznałam, że szef kuchni to pewnie jakiś niespełniony artysta, gdyż to danie było istnym dziełem sztuki!

- Wujku mówiłam ci już, że cię kocham?- posłałam mu oczko.

- Dzisiaj jeszcze nie- wujek uśmiechnął się najwidoczniej rozbawiony moim zachwytem.

Dopiero teraz tak naprawdę się mu przyjrzałam. Był szczupły, wysoki, ubrany w czarne, wąskie spodnie i białą koszulę. W świetle lampy dokładnie widziałam całą jego twarz. Mimo czterdziestki wyglądał bardzo młodo. Miał brązowe, bujne włosy. Z pewnością po śmierci cioci mógłby znaleźć sobie jeszcze jakąś kobietę. Ale wiem, że jego serce nie jest jeszcze dostatecznie zagojone, żeby wiązać się z kimś innym. To ciocia była kobietą jego życia. To ją zawsze kochał i będzie robił to już do końca swojego życia. Wspaniałe... Na pewno ciocia obserwuje go i czuwa nad nim gdzieś tam z góry.

Kiedyś z wujkiem spędzaliśmy ze sobą dużo czasu, ale kiedy wyjechał do Londynu nasze kontakty zmniejszyły się. A szkoda. Strasznie lubiłam jego poczucie humoru i te szalone pomysły. Co jak co, ale na wujka to on się nadaje. Pamiętam, że kiedy uczyłam się do egzaminu praktycznego na prawo jazdy pożyczył mi swoje auto. Wiedział, że rodzice też dają mi swój samochód, ale nie będę czuła się w nim swobodnie. Jak to powiedział ''lepiej nauczysz się jeździć na moim gracie''. 

No i miał rację. Czułam się bardzo swobodnie. Chyba aż za bardzo, bo auto skończyło w kasacji. Ale wujek, jak to mój wujek powiedział: ''dobrze, że w końcu się go pozbyłem''. 

Mile wspominam wszystkie chwile spędzone wspólnie z nim.

Kiedy wylizałam już talerz (oczywiście nie dosłownie) podziękowałam mężczyźnie za posiłek i skierowałam się w stronę przebieralni.

- Aaa... Han! Zawołaj wszystkich jeszcze tutaj do mnie. Muszę wam coś ogłosić- powiedział.

- Tak jak mnie poprosił zawołałam wszystkich pracowników restauracji, którzy byli teraz na zmianie. Zajęli miejsca, a ja pozbierałam jeszcze szybko na tacę kilka brudnych filiżanek ze stolików i dołączyłam do nich. Oparłam się o bar i słuchałam z ciekawością co wujek ma nam do zakomunikowania.

- No cieszę się, że przyszliście. Mam do was małe ogłoszenie. Wiecie pewnie, że Lisa poszła na urlop macierzyński. Na czas jej nieobecności musiałem przyjąć kogoś na jej stanowisko. No i od razu zgłosił się chętny kandydat- wujek przeniósł wzrok na drzwi.

- Ciekawe czy przystojny?- usłyszałam głosy moich koleżanek co mnie trochę rozbawiło.

Drzwi się otworzyły i do sali wszedł...ON. Ten, na którego teraz nie miałam ochoty patrzeć. 

Poprawka: Już nigdy nie chciałam widzieć. Ten, którego jeszcze niedawno kochałam bezgranicznie. Z wrażenia wypuściłam z rąk tacę z całą zawartością na podłogę. Usłyszałam dźwięk tłuczenia. Spojrzałam w dół. Kawałek szkła wbił mi się w nogę, z której powoli zaczęła lecieć krew. Spojrzałam na Filipa i na nogę. Powtórzyłam tę czynność jeszcze kilka razy. Poczułam na sobie wzrok wszystkich zgromadzonych. Łza spłynęła po moim policzku. Nie umiałam wydobyć z siebie żadnego słowa. Najlepszym wyjściem wydała mi się ucieczka. Tak też zrobiłam. Nie zważając na zranioną nogę wybiegłam z restauracji i usiadłam na chodniku. Zerwałam duży liść z krzaka, rosnącego obok i przyłożyłam do rany. Może to nie było zbyt mądre, ale wtedy nie potrafiłam myśleć racjonalnie. Co mnie zdziwiło policzki miałam już suche. Uroniłam z siebie tylko jedną łzę. Tą jedną, jedyną. Ostatnią.

Po co on tu przyleciał? Przecież wszystko między nami było skończone. Nie potrafiłabym być z kimś, kto tak bardzo mnie zranił i oszukał. Uważał się nie tylko za mojego chłopaka, ale i za przyjaciela. Ale to był tylko stek bzdur. W żadnej roli się nie spełnił.

- Hania!- natychmiast się poderwałam.

- Proszę cię- powiedział ze smutkiem. Kiedyś gdybym usłyszała w jego głosie smutek mi też zrobiłoby się przykro. Ale to przeszłość. Teraz w ogóle go nie żałowałam.

- O co ty mnie znowu prosisz? Po co ty w ogóle tutaj przyleciałeś?- zapytałam chłodnym i opanowanym tonem. Sama się zdziwiłam. Naprawdę Londyn mnie zmienił. Zmienił na lepsze.

- Daj mi dwie minuty. Wszystko ci wytłumaczę- złożył dłonie w wieżyczkę, jakby się do mnie modlił.

- Dwie minuty i twój czas się kończy- powiedziałam tym samym tonem co wcześniej. Założyłam sobie ręce na klatce piersiowej i czekałam co takiego ciekawego ma mi do powiedzenia.

- To przejdę do rzeczy. Na prawdę zachowałem się jak dupek.

- Przebrzydły dupek- dodałam stanowczo, spoglądając w ziemię.

- Wredny, przebrzydły idiota i dupek- sprostował swoją wcześniejszą wypowiedź.

- Co racja to racja.

- Zdradziłem cię z  Dominiką. Te słowa zabolały.

- Oo... Robisz postępy. Tym razem nie będziesz już zaprzeczał?- zapytałam z ironią.

- A może po prostu powiedz, że rozsmarowywałeś jej błyszczyk... swoimi ustami...!!!

- Zdradziłem cię i to był wielki błąd. Nie ma dnia, w którym bym tego nie żałował. Jesteś najwspanialszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek spotkałem. Wiem, jestem skończonym idiotom, ale proszę cię daj mi jeszcze jedną szansę. Po prostu byliśmy ze sobą już długo i...

- Znudziłam ci się?- teraz w moim głosie pojawiły się pierwsze nuty żalu.

- Nie. Nigdy. Od kiedy cię poznałem nie myślałem o żadnej innej dziewczynie. Dominika próbowała się do mnie zbliżyć, ale jej nie dawałem. Ale kiedy wyjechałaś... panicznie za tobą tęskniłem. Nie miałem na nic ochoty. Byłem przygnębiony i pojawiła się ona...

- Powiedziała mi przez telefon, że jesteście parą- pierwszy raz od dłuższego czasu spojrzałam mu prosto w oczy.

- To nie prawda. Tego dnia przyszła do mnie do domu i chciała wyciągnąć na imprezę. Nie miałem ochoty nigdzie iść, ale mnie przekonała, więc poszedłem do łazienki wziąć prysznic. A telefon został w pokoju...

- Miałeś dużo czasu, żeby perfekcyjnie przemyśleć sobie oficjalną wersję wydarzeń, którą mi opowiesz- nie wierzyłam już w żadne jego słowo.

- Pamiętasz jak się poznaliśmy?- chwycił się ostatniej deski ratunku.

Uśmiechnął się, bo chyba wiedział, że nie mogłam zapomnieć.

Piękna dziewczyna o lekko falowanych, złocistych niczym Roszpunka włosach siedziała skulona na ławce w parku. Liście na drzewach przybierały przeróżne, piękne kolory. Dziewczyna miała czerwone policzki i nos, ponieważ na dworze było już dość chłodno. W końcu była jesień. Jej najwidoczniej to nie przeszkadzało. Wędrowała swoim wzrokiem z prawej strony na lewą, co jakiś czas przewracając kartki czytanej przez nią  książki. Momentami jej oczy błyszczały niczym jasne światła uliczne, a na jej czerwonych ustach pojawiał się delikatny uśmiech. 

Był też chłopak. Obserwował ją już od dłuższego czasu. To w szkole, to w parku. Byli z dwóch różnych światów. Ona niezwykle śliczna i inteligentna, wzorowa uczennica. Raczej nieśmiała. Delikatna niczym płatek śniegu, ale niezwykle ciepła i czuła. On kapitan szkolnej drużyny piłkarskiej pożądany przez całą żeńską część publiczności. Mądry, lecz niemogący tego pokazać przed światem. Najprzystojniejszy i najpopularniejszy chłopak w szkole.

Nie mógł przestać na nią spoglądać. Robił to ukradkiem tak, żeby się nie zorientowała.

Siedzieli tak sami w parku i coraz częściej ich spojrzenia spotykały się. Na co dzień odważny chłopak przy niej tracił tę cechę. Któregoś dnia zdobył się jednak i zapytał czy może się do niej przysiąść.  Dziewczyna bez zastanowienia odpowiedziała, że będzie jej bardzo miło.

Od tego czasu rozmawiali już codziennie. Zaczęli spotykać się już nie tylko w parku. Stali się nierozłączni. Mimo, że ich światy różniły się diametralnie połączyli je w jeden- wspólny.

Ona pokazała mu inny świat. Ten, w którym nie królują same imprezy. Chociaż sama umiała bawić się jak nikt inny. On, który na co dzień był uważany za chłopaka mogącego mieć ''każdą dziewczynę'' wykazał się przed nią pełnią romantyczności. Ta dziewczyna nie była jak wszystkie. Była niesamowita, wyjątkowa. Ich pierwszą randkę zaaranżował na stadionie piłkarskim. Oczy przysłonił jej chustką, tak żeby nic nie widziała. Nie bała się. Prowadził ją za rękę, a z nim czuła się bezpiecznie. Kiedy rozwiązał już chustkę, jej oczom ukazał się piękny widok. Światła wielkich reflektorów oświetlały stojące na środku boiska dwa krzesła i stolik, na którym znajdowały się talerze z jedzeniem i bukiet czerwonych róż. Kochała róże. Wykonała powolny obrót dookoła swojej osi, ciągle trzymając rękę chłopaka. Gdy skończyła przyciągnął ją do siebie i ich usta złączyły się w delikatnym, lecz namiętnym pocałunku.

- Jeszcze nigdy nie kochałem tak żadnej dziewczyny- wyznał.

- To mam nadzieję, że nie jestem twoją pierwszą miłością- zaśmiała się i on również. Kochał jej poczucie humoru, z którego on zazwyczaj słynął na swoich ''randkach''.

- Nie jesteś pierwszą miłością- powiedział a śliczny uśmiech zniknął z twarzy dziewczyny.

- Jesteś moją pierwszą PRAWDZIWĄ MIŁOŚCIĄ- poprawił się.

- Kocham cię- szepnęła mu do ucha, a on wziął ją na ręce i zaniósł do stolika.

- Pamiętam- powiedziałam skruszonym głosem. W tym momencie poczułam silne ukłucie w sercu.

- Najbardziej boli mnie nie sam fakt, że pocałowałeś Dominikę, ale, że mnie oszukałeś. Zawsze byliśmy ze sobą szczerzy. W każdej sprawie. Przyrzekłeś mi kiedyś, że nigdy mnie nie okłamiesz. Przyrzekliśmy sobie, że będziemy nie tylko parą, ale też i przyjaciółmi. Że zawsze będziemy sobie o wszystkim mówić. Wiedziałeś, że ja nie wybaczę ci zdrady. Że nie dam rady.

- Ale ja cię cały czas kocham, rozumiesz?- podszedł bliżej i pochwycił moją dłoń.

- W tym samym czasie -

Oczami Caroline

Szłam właśnie do pracy, na swoją zmianę. Towarzyszył mi Styles. Chcieliśmy zrobić Hani niespodziankę. Dziewczyna nieźle haruje. Musi dużo uczyć się na studia, a do tego jeszcze praca, więc uznaliśmy, że chwila przyjemności jej się przyda... Kiedy z Haroldem weszliśmy do restauracji panowała tam dziwna atmosfera. Dostrzegłam kelnerkę- Emily, która sprzątała potłuczone kawałki szkła leżące na podłodze.

- Co tu się stało?- zapytałam zdziwiona.
Ten lokal ma bardzo wykwalifikowaną kadrę pracowników i raczej wypadki typu ''upuszczenie tacy'' się nie zdarzały. Dziewczyna opowiedziała nam dokładnie cały przebieg wydarzeń.

- Gdzie oni są?- zapytał dziewczynę zdenerwowany Harry.

Emily wskazała palcem na tylne drzwi, gdzie Harry udał się szybkim krokiem. Można by było nawet rzec, że wybiegł z budynku...

I jak wam przeleciał pierwszy tydzień szkoły? Jeszcze tylko jutro i weekend! Przyznam szczerze, że mi bardzo opornie... Szczególnie miałam problemy ze wstawaniem. W szkole błądzę gdzieś daleko myślami, ale muszę zacząć się skupiać, bo w tym roku mam przecież egzaminy :( 

Strasznie się boję, ale myślę, że dam radę. Muszę też utrzymać moje ocenki, żeby znów mieć czerwony paseczek :p Mój plan lekcji też jest fatalny. Mam codziennie od 8.00-15.10, potem jeszcze wolontariat, a następnie biegnę na tenis i inne dodatkowe zajęcia.

Więc musicie zrozumieć, że rozdziały będą pojawiać się dwa, a czasem tylko raz w tygodniu.

Zmieniłam też wygląd bloga...  Jakie jest wasze zdanie? Mi się bardzo podoba. Według mnie tamten był zbyt pstrokaty :)  Piszcie czy rozdział się spodobał... :)

 

 


Chciałabym wam jeszcze polecić dwa blogi, które naprawdę warto przeczytać:

Who do you think you are?

Historia dziewczyny o imieniu Valery, która nie ma łatwego życia. Jej mama, która nałogowo pije traci prawo do opieki nad nastolatką i jej młodszym braciszkiem. Ich babcia zabiera dzieci do siebie i zajmuje się ich wychowaniem. Daje im nowy dom, ubrania, książki i jak się potem okazuje nowe, szczęśliwe życie... :)

Ten blog należy do mojej kochanej Magdy!!! Dziewczyna ma na prawdę ogromny talent. Każdy jej rozdział daje wiele do myślenia... Kiedy czytam jej słowa w moim sercu czuję miłe ciepło, bo uczucia, które nam przekazuje poprzez pisanie tego bloga są niezwykle piękne i wzruszające... <3<3
Dziękuję za wszystko Madziu!!! :**

I Still Feel It Every Time

Historia dwóch przyjaciółek z Warszawy: Anki i Dominiki, które po maturze wyjeżdżają do Londynu. Zatrudniają się w butiku z ubraniami, a pewnego dnia dowiadują się, że pomagają w ubieraniu pewnemu znanemu zespołowi... Czy poradzą z problemami, które wcale nie będą łatwe do rozwiązania? Czy Anka uwierzy w końcu w prawdziwą miłość? Czy może obie będą żałować całej przeprowadzki do Londynu?

Zapraszam do czytania tych blogów, bo są naprawdę genialne!!! :)