Rozdział dwudziesty

 
Timbaland- Apologize

- Oczami Hani -

Kiedy Filip wypowiedział te dawniej magiczne dla mnie słowa z budynku wybiegli Harry i Caroline.
- Daj mi tę ostatnią szansę. Ja bez ciebie nie istnieję. Nie umiem żyć. Kocham cię- powiedział nie wiedząc, że za jego plecami stoją moi przyjaciele. Mina Harry'ego wskazywała na to, że chce dać mojemu chłopakowi, a raczej byłemu chłopakowi z pięści. Wyrwałam swoją dłoń z jego uścisku.
- Filip mogłam się ciebie tu spodziewać- powiedziała Car spoglądając na niego z obrzydzeniem. Pewnie też nie było jej łatwo. Całkiem go lubiła. Cieszyła się moim szczęściem i na pewno, gdyby ktoś powiedział jej, że mnie zdradzi, to nie uwierzyłaby w te słowa. Ufała mu tak jak ja sama.
- Cześć Karola- chłopak uśmiechnął się delikatnie, ale jestem pewna, że szczerze po czym prześwietlił Harolda wzrokiem.
- Jakiś problem kochanie?- zapytał mnie loczek uśmiechając się słodko. Po jego słowach domyśliłam się jakiej broni chce użyć. Podszedł do mnie i objąwszy w pasie przyciągnął do siebie gorąco całując. Dotknęłam koniuszkami palców jego burzy loków i zjechałam rękoma na jego szyję, o którą się zaczepiłam. Muszę przyznać, że całował nieziemsko. Po dość długiej chwili, kiedy to nasze usta były jednością, powoli je rozłączyliśmy. Chłopak uśmiechnął się do mnie zadziornie i jeszcze raz pocałował, tym razem krócej. Właściwie to nie było konieczne, bo wyraz twarzy Filipa mówił sam za siebie. Bezcenny widok. Chwyciłam Harry'ego za rękę i od razu poczułam się pewniej.
- Filip z nami naprawdę koniec. Jak widzisz ja już wszystko sobie tu poukładałam- spojrzałam na loczka i uśmiechnęłam się delikatnie, a on to odwzajemnił.
- Już cię nie kocham- ścisnęłam mocniej rękę Harolda, a on przytulił mnie i pocałował w czoło. Wypowiedzenie tych słów wcale nie było takie łatwe. Ćwiczyłam to przed lustrem mnóstwo razy, na wypadek gdybym jeszcze kiedykolwiek go spotkała, ale w głębi duszy miałam nadzieję, że to nigdy się nie wydarzy. Udało mi się to powiedzieć, ale to wcale nie spowodowało, że poczułam się lepiej.
Spojrzałam ostatni raz na Filipa. Kiwnął tylko nieznacznie głową robiąc zawiedzioną minę. Odwrócił się i odszedł.
 Dziękuję- szepnęłam Harry'emu do ucha i głęboko się w niego wtuliłam. Po chwili dołączyła do nas też Caroline. Zrobiliśmy zbiorowego miśka, a kiedy już skończyliśmy podziękowałam im za wszystko.
W głębi serca byłam rozdarta. Nie wiedziałam jak mam się zachować. Czy cieszyć się, że Filip odszedł i zrezygnował z dalszej walki o mnie czy płakać, że już go przy mnie nie ma i tak naprawdę nigdy już nie będzie. 
- Muszę już wracać do pracy- wskazałam palcem na drzwi do budynku.
- Przestań. Niczego nie musisz robić- powiedział chłopak.
- Wiem, ale wujek...
- Wszystko mu wytłumaczę. Nic się nie martw. Harry zaopiekuj się nią- przyjaciółka posłała nam serdeczny uśmiech.
- Pewnie- pociągnął mnie za rękę i zaczął iść. Dotrzymałam mu kroku. W końcu dalej trzymałam jego dłoń. A raczej on trzymał moją.

Po pięciu minutach doszliśmy do parkingu, na którym Harry zaparkował swój samochód. Otworzył mi drzwi pasażera, a sam poszedł do bagażnika po apteczkę.


- Oczami Harry'ego -

Kiedy się dowiedziałem, że ten gnojek wrócił miałem ochotę przywalić mu tak, że się nie pozbiera. Ale ostatecznie postanowiłem, że zrobię coś innego. Nic nie boli tak bardzo, jak widok ukochanej osoby w objęciach kogoś innego. Chociaż to nie był jedyny powód, dla którego pocałowałem Hanię. Miałem na to ochotę już od dłuższego czasu. Właściwie od dnia, w którym się poznaliśmy. Jeszcze nigdy nie spotkałem równie cudownej dziewczyny. Niezwykle piękna i mądra. Zabawna i wrażliwa. Wyjątkowa. Ten pocałunek był niesamowity. Poczułem się, jakbym był z nią tam sam na sam. Kiedy już skończyliśmy nie umiałem się powstrzymać i jeszcze raz musnąłem jej różowiutkie usta. To zupełnie nie w moim stylu. Ludzie myślą, że lubię zabawić się z jakąś dziewczyną jedną noc nawet nie znając jej imienia. To nieprawda. Przynajmniej nie w tym przypadku. O ile tę smutną ślicznotkę siedzącą w samochodzie można nazwać ''przypadkiem''.
Chyba raczej zjawiskiem.
- Pokaż, co my tu mamy?- zapytałem uklękając przed nią. Obróciła głowę w moją stronę, a ja odkaziłem jej ranę wodą utlenioną i przykleiłem na nią plaster. Dziewczyna bacznie przyglądała się moim ruchom.
- Skończone- powiedziałem zadowolony z efektu.
- Dzięki- uśmiechnęła się, ale widziałem, że pod tym uśmiechem kryje się smutek.
- Jedziemy?- przerwała moje rozmyślenia.
- Pewnie- zamknąłem jej drzwi i wsiadłem za kierownicę.
Jechaliśmy w ciszy. Tym razem to nie była ta przyjemna cisza, która w jej towarzystwie nigdy mi nie przeszkadzała. Po spotkaniu tego dupka z dziewczyny, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wyparowała cała radość. Ta radość, którą wszyscy tak bardzo w niej pokochaliśmy. Teraz siedziała taka nieobecna wpatrzona w jakieś punkty za oknem. Próbowałem ją zagadnąć- niestety bezskutecznie.
- Han a co byś powiedziała gdybym zgolił się na łyso?- zapytałem dla sprawdzenia jej czujności.
- Tak, pewnie. Super pomysł- odpowiedziała bez entuzjazmu.
- Ty mnie w ogóle słuchasz?
- Przepraszam- spuściła głowę, a ja gwałtownie zatrzymałem auto.
- Chcesz nas zabić?!- wrzasnęła przestraszona. Faktycznie- nie wyszło tak jak chciałem. Zawróciłem samochód i pojechałem w przeciwną stronę.
- Harry co ty robisz? Gdzie jedziesz?- nareszcie odzyskała świadomość.
- Zobaczysz- uśmiechnąłem się i ona też. Szczerze się uśmiechnęła.
- Jest nadzieja- pomyślałem w głębi serca i mocniej wcisnąłem pedał gazu.


Katy Perry- Firework


Czterdzieści minut później byliśmy już na miejscu. Zaczęło się ściemniać.
Chwyciłem jej dłoń i razem weszliśmy do budynku. Dość długo szliśmy po krętych schodach. Dziewczyna dzielnie to znosiła trzymając moją dłoń. A raczej ja trzymałem jej na tyle, żeby ją to nie bolało, ale żeby nie pozwolić jej odejść. Chciałem, żeby była przy mnie jak najdłużej. Chciałem czuć jej niesamowite ciepło. Chciałem opiekować się nią i być z nią. Czy ja właśnie o tym pomyślałem? Nie zdążyłem odpowiedzieć sobie na to pytanie, ponieważ schodków zaczęło ubywać, a w zasięgu wzroku pojawiły się drzwi, prowadzące na dach, z którego rozpościerał się niesamowity widok:

- O matko!- powiedziała zdumiona dziewczyna stawiając pierwsze kroki na dachu.
- Pięknie, co?- posłałem jej najserdeczniejszy uśmiech jaki byłem w stanie zrobić.
- Niesamowite- także się uśmiechnęła.
- Poszliśmy powolnym krokiem w stronę krawędzi dachu.
- Boisz się?- zaśmiała się idąc przodem.
- Ja?- wydusiłem.
- To ja jestem tutaj mężczyzną i to ty powinnaś się bać.
- Tak? A co robią tutaj przestraszone dziewczyny w twoim towarzystwie?- teraz delikatny uśmiech zagościł u niej na dobre. Odetchnąłem z ulgą. Tak bardzo za nim tęskniłem.
- Nie wiem. Jesteś pierwszą osobą, którą tutaj przyprowadziłem- objąłem ją od tyłu, a swoje ręce splotłem na jej brzuchu. Jej włosy pachniały jabłkami.
- Wyjątkowe miejsce- powiedziała. Poczułem, że mnie rozumie.
- Tak. Przychodzę tutaj zawsze, kiedy jestem na coś wściekły, albo po prostu przygnębiony.
- I co robisz?- zapytała zaciekawiona.
- Jeśli to pierwsze to krzyczę.
- Serio?- trochę chyba się zdziwiła.
- Tak. Sama spróbuj. Krzyknij głośno, najgłośniej  jak potrafisz. Z całej siły, jakbyś miała wykrzyczeć wszystko...- nie chciałem jej o nim przypominać, więc nie dokończyłem.
- Filipowi? Możesz wypowiedzieć jego imię. Nie jest zakazane- tym razem nie posmutniała.
- Razem?- zapytała.
- Pewnie- uśmiechnąłem się.
Wrzeszczeliśmy tak chyba z dziesięć minut, aż zabrakło nam sił w płucach. Opadliśmy na dach zmęczeni i zaczęliśmy się śmiać.
- Harry nie tak głośno. Twój głos jest dla wielu osób bardzo cenny- uśmiechnięta dziewczyna położyła swój palec na moich ustach.
- Znam jeden cenniejszy- powiedziałem patrząc w jej niebieskie niczym ocean oczy.
- Czyj?- zapytała cichutko.
- Twój- wyznałem i odgarnąłem kosmyk jej złocistych włosów.
- Co?- zapytała ledwie słyszalnie, nie oczekując na odpowiedź.
Uniosłem delikatnie jej brodę do góry tak, że znów mogłem podziwiać jej urodę.
Zacząłem przybliżać się do jej ust, a po chwili dotknąłem ich. Przyciągnąłem ją do siebie bliżej tak, że czułem na swoim ciele szybkie uderzenia jej serca.















- Ej, wy tam!- obróciliśmy gwałtownie głowy w stronę drzwi, w których stał ochroniarz. No pewnie. Przecież włażenie na dachy i wrzeszczenie nie jest do końca dozwolone. Właściwie to w ogóle nie jest dozwolone.
Pośpiesznie wstałem i ciągnąc dziewczynę za rękę zacząłem uciekać.
- Biegnij szybko!- zawołałem.
- Tu jest jeszcze jakieś inne wyjście?- zaśmiała się. Mimo, że sytuacja nie była zbyt komfortowa to uśmiechy nie znikały z naszych twarzy.
- Można tak powiedzieć- odpowiedziałem krótko.
- To znaczy? Harry?! Co to ma być?- stanęła nad przepaścią między budynkami i spojrzała w dół.
- Chyba sobie żartujesz!- tym razem była całkiem poważna.
- Damy radę- pocieszyłem ją, chociaż sam nie byłem pewny tego co robię.
- Skoczę pierwszy a ty zaraz za mną, zgoda? Zobaczysz wszystko będzie okej- spojrzałem na biegnącego w naszą stronę ochroniarza.
- Nie rób tego. Boję się o ciebie- wydukała, a ja chciałem powiedzieć jej, że dla niej skoczył bym nawet w ogień. Niestety nie miałem na to czasu.
- Dobra szybko. Ale proszę uważaj- ona chyba też go zauważyła, więc mnie pośpieszyła.
Wziąłem rozbieg i skoczyłem. Szczęśliwie znalazłem się na dachu drugiego budynku.
- Teraz ty. Zaufaj mi. Wszystko będzie okej- na jej twarzy malowało się zakłopotanie.
- Zabijesz się!- wrzasnął ochroniarz za jej plecami.
- Ufam ci- zdjęła szpilki i szybko skoczyła wprost w moje ramiona. Przytuliła się, a ja odetchnąłem z ulgą. Przewiesiłem dziewczynę przez ramię tak, że jej głowa zwisała w dół i pobiegłem w stronę wyjścia z drugiego budynku. Tam na szczęście była winda, więc zjechaliśmy nią i już trochę spokojniejsi, rozglądając się ciągle na boki poszliśmy do mojego samochodu. Wsiedliśmy i zaczęliśmy się śmiać. Po prostu śmiać z tego wszystkiego. Tak szczerze to jak patrzę tak z dołu na tą odległość między budynkami to ona wcale nie była taka mała. Zrobiło mi się strasznie głupio, że naraziłem ją na coś takiego.
- Przepraszam- spoważniałem.
- Za co Harry?- na jej twarzy dostrzegłem widoczne zdziwienie.
- Nie powinienem narażać cię na takie niebezpieczeństwo. W ogóle nie powinienem cię tam zabierać.
- Chyba sobie żartujesz. Świetnie się bawiłam i nic tego nie zmieni.
- Nawet taki skok?- wskazałem palcem na ową szczelinę.
Han spojrzała przez okno na ów widok.
- Naprawdę tyle skoczyliśmy?- jej oczy zapłonęły fascynacją.
- Ciebie to bawi? Mogłaś zginąć.
- Zaufałam ci- powiedziała patrząc w moje oczy.
- Aż tak mi ufasz?- zapytałem trochę wzruszony, a trochę podniecony jej odpowiedzią. Hania wzbudzała we mnie przeróżne emocje, które mieszały się niebezpiecznie, tworząc interesującą mieszankę.
- A nie powinnam?- jej głos zadrżał.
Nastała cisza. Strasznie niezręczna i pełna napięcia. Dokładnie wiedziałem co mam jej odpowiedzieć, Dzieliło nas teraz zaledwie kilkanaście centymetrów. Nie umiałem wydusić z siebie ani jednego słowa.
- Możesz mi zaufać- powiedziałem zgodnie z prawdą, dokładnie tak jak podpowiadało mi moje serce.
- Obiecaj mi, że nigdy mnie nie zranisz tak jak on- spojrzała mi prosto w oczy.
- Obiecuję, że nigdy cię nie zranię i nie pozwolę tego zrobić nikomu- dodałem i złożyłem na jej ustach krótki, lecz namiętny pocałunek.
- Chyba powinniśmy już jechać- dziewczyna odepchnęła mnie od siebie i wróciła do podziwiania obrazów za oknem. Włożyłem kluczyki do stacyjki i odwiozłem ją do domu.

Kolejny raz małe opóźnienie... Przepraszam miśki ;)
Miałam go dodać wczoraj z okazji urodzinek Nialla :**, bo był już prawie gotowy, ale niestety nie udało się... Po prostu pierwszy raz się przeciwstawiłam. Miałam już dość ciągłej kontroli i pretensji. To strasznie smutne kiedy rodzice nie doceniają swojego dziecka i nie akceptują jego zainteresowań, w moim przypadku związanych z pisaniem. Może nie tyle co nie akceptują, ale nie rozumieją :(( Mama cały czas wypomina mi, że siedzę na komputerze i piszę :((
Ale nie martwcie się. Chyba zrozumieli swój błąd (mam przynajmniej taką nadzieję), bo ja z pisania tego bloga nie zrezygnuję. Staliście się dla mnie taką moją internetową rodziną, którą bardzo, ale to bardzo kocham. To, że mogę wyrażać swoje emocje poprzez wystukiwanie poszczególnych literek na klawiaturze stało się dla mnie czymś wyjątkowym i magicznym. Nigdy nie miałam takiej potrzeby, więc nie pisałam. Nie wiedziałam, że może mi to wychodzić. Teraz już z tego nie zrezygnuję. Dziękuję, że jesteście ze mną i czytacie... <3
A co do kolejnego rozdziału to nie wiem kiedy się pojawi, bo wiecie jak jest z tą szkołą. Ja w tym tygodniu miałam już pięć sprawdzianów!!! Pięć... :/// No, a z tygodnia na tydzień będzie ich przybywać, więc sami rozumiecie... Ale nie bój nic, do tygodnia nowy się pojawi.... :))
Kocham, Hanka.