Rozdział trzydziesty czwarty

Muzyka

 - Han -

- Naprawdę Liam?- zapytałam chłopaka, który uroczo się do mnie uśmiechał. Znajdowaliśmy się w kameralnej sali kinowej, która zdecydowanie różniła się wielkością od obowiązujących norm. Mały ekran, zaledwie kilka rzędów foteli przygotowanych z myślą o wygodzie siedzącego i na samej górze kanapa z różnokolorowymi poduszkami.
- Mówiłaś, że chcesz coś pooglądać. A chyba sama przyznasz, że to miejsce się do tego nadaje- jego oczy błyszczały. Mogłam to dostrzec pomimo małego oświetlenia.
- Chyba nigdy nie przestaniesz mnie zaskakiwać- uśmiechnęłam się.

 
 - Harreh -

 Wpatrywałem się w płynne ruchy barmana, który przygotowywał dla mnie drinka. Robił to z taką lekkością. Podrzucał, obracał, nalewał... Gdyby można było opanować tak swoje życie... Chociaż wtedy ono straciło by swój sens, jakąś wyjątkową cząstkę, która sprawia, że jest wyjątkowe. Że mimo iż czasem mamy wszystkiego dość wierzymy w to, że wszystko się ułoży. Życie jest jak książka. To od nas zależy czy chcemy zajrzeć do środka i wziąć czynny udział w życiu bohaterów... Gdybyśmy znali zakończenie nic nie byłoby już takie samo. Żaden uśmiech, najdrobniejszy gest. To tak naprawdę my trzymamy stery naszego życia. Od nas zależy, czy zakończenie będzie szczęśliwe, czy też nie...
- Ciężki dzień?- mężczyzna w białej, dopasowanej koszuli podsunął mi pod nos szklankę z alkoholem.
- Mało powiedziane- wysiliłem się na ledwo dostrzegalny uśmiech i zamoczyłem usta w trunku.
- Jak ma na imię?- zapytał pospiesznie wycierając lśniący blat. Niemal mogłem się w nim przejrzeć. Gdyby Zayn był tu ze mną cieszyłby się jak dziecko. Poprawiłem się na krześle i spojrzałem na jego twarz. Nie wyrażała obojętności. Wręcz przeciwnie, poczułem potrzebę rozmowy z kimś takim jak on. Kimś kto nie oceni mnie natychmiast, kimś kto mnie nie zna...
- Hannah- wydusiłem, a on spoglądając w moją stronę zajął się sporządzaniem kolejnej dawki napoju specjalnie dla mnie.
- To musi być naprawdę wyjątkowa, skoro z jej powodu Harry Styles topi swoje smutki w alkoholu...
- Wyjątkowa- powtórzyłem jego słowa, co ani trochę nie poprawiło mojego samopoczucia. Czułem się jak największy dupek, że zostawiłem ją w takim momencie, właśnie wtedy kiedy mnie potrzebowała.
- Jeśli to ma znaleźć się w jutrzejszej prasie to powinieneś iść już zanieść im tę jakże cenną informację- rzuciłem po czym spojrzałem na zegarek. Mimo dużego skupienia nie byłem w stanie odczytać godziny.
- 20:50- szepnął- Nie martw się. To zostanie między nami. Rozumiem Cię doskonale. Sam niedawno przechodziłem przez coś takiego...
- Skąd wiesz przez co przechodzę?
- Sprawa jest prosta.  Jest wieczór, a ty siedzisz tutaj ze mną i pijesz czwartego drinka... Równie dobrze mógłbyś być teraz z nią. Jeżeli cokolwiek do niej czujesz to jestem pewien, że nie umiesz przestać myśleć o jej zapachu i pocałunkach- szatyn mówił całkiem do rzeczy. Albo tak znał się na ludziach i pomylił zawody, albo po prostu zgadywał. Obstawiał bym raczej to drugie, bo czy człowiek, z którym znam się od jakiegoś kwadransa może tyle o mnie wiedzieć? Szczerze w to wątpię...
- Byłeś kiedyś w sytuacji bez wyjścia?- obracałem w palcach szklankę, której zawartość malała w zawrotnym tempie.
- Zawsze są jakieś wyjścia. Choć to nie znaczy, że jakiekolwiek jest dobre- powiedział.
- Dokładnie...- stwierdziłem.


- Hannah -

- To co wybierasz?- wskazał na płyty. Przeglądałam je już od dłuższego czasu, więc odpowiedź nasuwała się natychmiastowo.
- To- w palcach obracałam pewną kasetę.
- Nie, tylko nie to- uśmiechnął się błagalnie i sięgnął by mi ją odebrać.
- Proszę- zrobiłam minę szczeniaczka, ale nigdy nie wychodziło mi to tak dobrze jak jemu.
- Bardzo ładnie proszę- szepnęłam mu do ucha i pocałowałam w policzek. Mimowolnie znalazł się na przegranej pozycji.
- Dobra. Ale to nagranie nigdy nie ujrzy światła dziennego- przytaknęłam i uradowana usadowiłam się na kanapie. Chłopak zaśmiał się cicho i po chwili dołączył do mnie.

Na ekranie pojawiły się pierwsze zdjęcia. Byli na nich, jak mniemam rodzice bruneta i jego siostry, mały Liaś z kolegami i rodziną. Dostrzegłam także małego chłopaczka, który bardzo przypominał mi Josha. Liam potwierdził, że przyjaźnią się od dziecka. Chodzili razem do szkoły w Wolverhampton i ich przyjaźń przetrwała do dnia dzisiejszego. Kolejne zdjęcia i filmy coraz bardziej utwierdzały mnie w przekonaniu, że malutki, jak i duży Liam są tak samo kochani. Jego rodzina sprawiała wrażenie ciepłej i kochającej. Gdy pokaz slajdów i filmów się zakończył uniosłam głowę z kolan chłopaka, na których była umieszczona i spojrzałam w jego oczy, które zeszkliły się pod naporem silnych emocji. Doskonale go rozumiałam. Od mojej rodziny, znajomych i kraju dzieliły mnie tysiące kilometrów. Ogromny dystans, który teraz dawał o sobie znaki. Może ponowny widok James'a spowodował nagłą falę dawnych wspomnień. Niemal czułam teraz zapach szarlotki babci, która krzątała się niespokojnie w kuchni obserwując wynik swoich starań. Za niedługo znowu ją zobaczę. Przytulę do niej, poczuje zapach kwiatowych perfum... Ona zawsze była, jest i będzie bliska memu sercu. To wprawdzie ona wychowała mnie na taką osobę. To z nią spędzałam bardzo dużo czasu, gdy rodzice nie mogli mi go poświęcić.
- Wiem co czujesz- pocałowałam jego policzek i zabierając wszystkie swoje rzeczy ruszyliśmy w kierunku powrotnym. Na dworze panowała magiczna atmosfera. Uliczki pokryte były cieniutką warstwą białego puchu. Ten widok wręcz zmuszał do uśmiechu. Pozwoliłam żeby mój zamyślony towarzysz wyprzedził mnie o kilka kroków. Zebrałam śnieg dłońmi i z satysfakcją ulepiłam śnieżkę. Chłopak się odwrócił, a ja wykorzystując moment celnie rzuciłam w jego stronę.
- Osz ty!- krzyknął zdziwiony i wziął mnie na ręce.
- Liam puść!- krzyknęłam śmiejąc się w niebogłosy.
- Kara musi być- zaśmiał się.
- To chyba dla Ciebie... Jutro nie będziesz umiał się ruszać- wystawiłam język.
- W takim razie, liczę na jakiś masaż- postawił mnie na ziemi i kiedy straciłam czujność zrewanżował się wkładając śnieżkę za moją koszulkę. Przez ciało przeszedł dreszcz a buzia otwarła się jak na zawołanie.
- Teraz to ty się doigrałeś- zaczęliśmy naszą bitwę. Jedynym jej świadkiem był przepiękny księżyc, układający się już do snu...


- To był naprawdę długi dzień- dochodziliśmy już prawie do celu.
- Masz rację- odparłam wypuszczając powietrze. Widok fotoreporterów pod wejściem do domu wzbudził we mnie złość. Spojrzałam w tamtą stronę. Byliśmy dostatecznie daleko, żeby wymyślić plan działania.
- Tylko nie oni...- westchnął brunet, przyglądając się grupce mężczyzn. Widać było znużenie malujące się na twarzy chłopaka.
- Czy oni nie rozumieją, że mamy prawo do prywatności?!- kontynuował.
- Uspokój się Liam. To nic nie da- uśmiechnęłam się delikatnie skubiąc rąbek jego koszuli.
- Idź tędy. Nie zauważą Cię- wskazałam mu boczną uliczkę. Odjedziesz swoim samochodem- przetarłam zmęczone oczy.
- A ty?- zawahał się.
- Ja sobie poradzę. Zrobiłeś już dla mnie dzisiaj wystarczająco dużo, dziękuję.
- Spędzenie tego czasu z Tobą było przyjemnością, ale... Nie rób nic głupiego Han- uśmiechnął się przyjacielsko. Kiwnęłam potwierdzająco głową, przytuliłam i odeszłam od niego. Po chwili odwróciłam się. Stał w tym samym miejscu, w tej samej pozycji, z tym samym uśmiechem...
- Gdyby Harry się odezwał...- zaczęłam niepewnie.
- Dam znać- zapewnił.

Wzięłam głęboki oddech i szybko starałam się ominąć ludzi z aparatami. Niestety na marne. Ich krzyki odbijały się w mojej głowie, której ból tak samo jak oni- nie dawał za wygraną. Flesze i lampy błyskały, sprawiając, że mrużyłam oczy. Nie byłam przyzwyczajona do tego rodzaju sytuacji.
- Przepraszam- syknęłam nerwowo odszukując drzwi do budynku. Zatrzymał mnie jednak tęgi mężczyzna, którego celem było zrobienie tych cholernych zdjęć.
- Mógłby się pan przesunąć?- starałam się załatwić wszystko grzecznie.
- Lala chce przejść ludzie- zaśmiał się głośno- To tylko kilka fotek mała. Potem dajemy ci spokój- odpowiedział, a jego zadziorny uśmieszek niezmiernie mnie zdenerwował.
- Nie będzie żadnych zdjęć, jasne?!- krzyknęłam pchając go do tyłu. Podbiegłam do drzwi i weszłam do środka. Tutaj byłam już bezpieczna. Cisza wypełniała cały korytarz. Właśnie tego było mi trzeba...
Świętego spokoju i czasu na poukładanie sobie pewnych spraw...

Hello girls! ; ) Jak ja się za Wami stęskniłam! I jak tam minęła sobota? Ja właśnie wróciłam z teatru. Byłam na koncercie, który troszkę umilił mi czas. Czy tylko dla mnie ten tydzień był tak okropny? Jednym słowem: kłopoty, duże kłopoty..
To dlatego rozdział pojawił się dopiero dzisiaj ;/ Ale mam też dobre wiadomości...
Pierwsza: wygrałam pewien konkurs z geografii, co naprawdę mnie cieszy! Druga: 11 lutego zaczynam ferie! Będę miała czas na napisanie rozdziału i skomentowanie waszych opowiadań, ponieważ ostatnio nie miałam czasu :( Wybaczcie! Co prawda wyjeżdżam na narty, ale damy radę! No i trzecia! Zdjęcia zrobione przez moją przyjaciółkę, na których jestem idą na pewną marcową wystawę! Jestem z siebie dumna. To dla mnie wielkie wyróżnienie wisieć tam :P Hahha...
Wczoraj były urodziny Hazzy! Naturalnie świętowałam należycie ; ) Niejednokrotnie wznosiłyśmy toasty za naszego loczka. Życzę mu, żeby pozostał sobą. Tym wrażliwym chłopakiem, który pracował kiedyś w piekarni. Tym, za którym szaleją miliony dziewczyn na całym świecie. By znalazł kiedyś kogoś, z kim będzie naprawdę szczęśliwy i będzie mógł każdego dnia czarować tą szczęściarę swoim nieziemskim uśmiechem. By nadal sprawiał swoim seksownym, ochrypniętym głosem, że przechodzą mnie przyjemne dreszcze... Mam nadzieję, że jego iskierki w tych zielonych oczach nigdy nie przestaną mnie urzekać. A teraz co do rozdziału... Jak myślicie co Harry zrobi? A Liam i Han? Co sądzicie o ich przyjaźni? Piszcie kotki! Idę wziąć długą, gorącą kąpiel! xoxo :**