Rozdział dwudziesty dziewiąty

Wtuliłam się w niego i zaczerpnęłam trochę zapachu perfum, którymi pachniała jego kraciasta koszula. Chłopak pocałował mnie w czubek głowy i lekko unosząc w powietrzu wniósł do mieszkania.
- Stęskniłem się- szepnął do mojego ucha ochrypniętym głosem.
- A tak naprawdę?- zapytałam z powrotem zamykając mieszkanie na klucz. Loczek objął mnie od tyłu, w pasie.
- Naprawdę stęskniłem się za moją dziewczyną- powtórzył jeszcze raz na co ja zaśmiałam się pod nosem.
- Za tym- musnął moją szyję, a moje ciało ogarnął chwilowy paraliż.
- I za tym- pocałował mnie pod uchem.
- I za tym też- odwrócił mnie i opierając o drzwi dotknął ustami mojego nosa.
- Ale za tym zdecydowanie najbardziej- jego usta powoli zbliżały się do moich. Po chwili złączyły się w jednym, delikatnym aczkolwiek zdecydowanym pocałunku. Nie byłam w stanie, po prostu nie mogłam tego przerwać. Oderwałam się od niego, a na jego twarzy pojawił się zadziorny uśmieszek.
- Czego się tak cieszysz Edward?- zaczęłam się śmiać i uciekać.
- Osz ty!- wrzasnął i ruszył w pogoń za moją osobą. Na moje nieszczęście nie miałam zbyt wielkiego pola do ucieczki, więc chłopak szybko dogonił mnie i przewiesił sobie przez plecy.
- Jak mogłaś tak do mnie powiedzieć?!- udawał obrażonego, ale coś nie za bardzo mu to wychodziło, bo co chwilę kąciki jego ust wędrowały ku górze.
- No już nie obrażaj się Edwardzie- chwyciłam go za ręce i uśmiechnęłam się pocieszająco.
- Trzeba przyznać, że w Twoich ustach brzmi to wyjątkowo seksownie- musnął moje różowe usta i zaprowadził do kuchni.
- Co zrobił Ci ten biedny pomidor?- zapytał unosząc w powietrze nóż z nabitym na jego lśniące ostrze warzywem. Wzruszyłam tylko ramionami i posłałam mu przepraszający uśmiech. Pomyślałam o Liamie. Znów sytuacja sprzed kilku godzin powróciła. Uważałam go za mojego przyjaciela. To z nim zawsze szczerze rozmawiałam, to z nim zazwyczaj najwięcej się śmiałam, to on przytulał  i pocieszał najlepiej. No może na równi z Niallem. Zawiodłam się. Zawiodłam się na nim jako na moim przyjacielu. Zawsze w jego pięknych brązowych tęczówkach odnajdywałam ukojenie i radość. Tym razem nie widziałam już tego samego. Po prostu wyszedł! Odgłos trzaśnięcia drzwiami rozchodził się teraz w mojej głowie. Błądziłam myślami wokół osoby przystojnego bruneta, którego to jedno zachowanie tak bardzo zabolało...
- Słuchaj, jeśli martwisz się o Liama- zaczął, ale ja szybko pokręciłam głową. Jedyną osobą, z którą chciałam o tym porozmawiać był... no właśnie byłby Liam. Ale nie w tej sytuacji...
- Zdenerwował mnie, ale musi jakoś zaakceptować to, że jesteśmy razem- powiedziałam siadając loczkowi na kolanach i spoglądając mu w oczy.
- To może zamówimy pizzę, bo raczej z tego pomidora nic nie da się już zrobić?- oboje zaśmialiśmy się spoglądając na wyspę kuchenną w poszukiwaniu owego, nieszczęsnego pomidora.
- Tak... to chyba dobry pomysł- powiedziałam po czym podałam chłopakowi jego telefon. Brunet złożył zamówienie po czym postanowiliśmy obejrzeć przyniesiony przez niego film.
- ''Pamiętnik''?- zapytałam unosząc brwi. Byłam trochę zaskoczona jego wyborem. Oczywiście zaskoczona w pozytywnym znaczeniu tego słowa.
- Kolekcja Nialla na te ''gorsze dni'- wytłumaczył, wkładając płytę do odtwarzacza. Ja kiwnęłam głową w geście zrozumienia i poszłam do kuchni po jakieś napoje. Oczywiście nie obyło się także bez wzięcia z szafki tabliczki pysznej, mlecznej czekolady. Mimowolnie przejechałam palcem po ekranie mojej komórki.
Nie spodziewałam się telefonu od niego, co nie znaczy, że nie pragnęłam by znów usłyszeć jego głos...
Trochę zrezygnowana wróciłam do salonu gdzie rozchodził się już apetyczny zapach przywiezionej przez dostawcę pizzy. Apetyt powrócił i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pozwolił zapomnieć...


- Liam -

Przemierzałem przecznice Londynu mocno trzymając kierownicę samochodu, by chociaż nad nim nie stracić kontroli. W głowie przewijały mi się setki sytuacji, wspomnień i te ostatnie słowa Zayna. Fakt- zachowałem się jak dupek, nie jak ich przyjaciel. Chciałem dobrze, a wyszło jak zwykle...
Tylko to uczucie... Ten ból przeszywający moje serce, rozrywający go na malutkie kawałeczki- nie do pozbierania i ponownego złączenia w jedną, wielką całość. Zazdrość? Tak nazywa się to cholerne uczucie? Szczerze go nienawidzę.

Gwałtownie zatrzymałem się na parkingu przed restauracją, w której zazwyczaj spotykałem się z Dan. To było nasze miejsce. To tutaj zabrałem ją na pierwszą, wspólną kolację. Wyszedłem z samochodu i trochę niepewnym krokiem skierowałem się w stronę przytulnego lokalu, ale po chwili przypomniałem sobie o kwiatach, które kupiłem dla dziewczyny. Czerwone róże- jej ulubione. Wróciłem się po nie i ponownie, biorąc głęboki oddech ruszyłem w kierunku oświetlonej żarówkami i dużymi lampionami restauracji.
Wewnątrz panował romantyczny nastrój, a w powietrzu unosił się zapach cynamonu i pachnących świeczek.
Odszukałem wzrokiem brązowowłosą dziewczynę, a ona uśmiechnęła się na mój widok. Zrobiłem to samo i ruszyłem do stolika, przy którym siedziała. Wyglądała pięknie. Czerwona sukienka idealnie podkreślała wszystkie jej atuty.
- Witaj kochanie- pocałowałem delikatną dłoń dziewczyny i podałem jej bukiet kwiatów.
- To dla Ciebie- szepnąłem siadając naprzeciwko.
- Bardzo przepraszam za spóźnienie- zacząłem gdy zauważyłem jej zaniepokojony wyraz twarzy.
- Nic się nie stało- powiedziała z pięknym uśmiechem, a ja uchwyciłem jej dłonie w swoje i pocałowałem.
- To może zamówimy?- zapytała, a każdy z nas zaczął przeglądać kartę dań. Zbytnio nie miałem apetytu, ale nie chciałem zrobić przykrości dziewczynie, więc zamówiłem spaghetti bolognese i wodę z cytryną. Ona natomiast postawiła na jakąś dietetyczną sałatkę.
Podczas posiłku śmialiśmy się jak za dawnych czasów. Ale jednak gdzieś tam w środku nie czułem się całkiem w porządku. Czułem, że w jakiś sposób oszukuję nie tylko ją, ale i samego siebie...


- Harry -

Ocierałem każdą łzę, która spływała po policzku Han. Film się już skończył, ale ona ciągle nie przestawała płakać. Faktycznie, fabuła filmu była piękna. Nawet ja wewnątrz się wzruszyłem. Tak ja, Harry Styles.
- Nie płacz już- kolejna słona łza, którą uroniła wsiąknęła w moje usta. Chwyciła moją twarz w swoje jak zwykle chłodne dłonie, które odrobinę ochłodziły moje zmysły. Patrzyliśmy sobie nawzajem w oczy. Mimo, że jej twarz była zaczerwieniona od płaczu to jej oczy wyglądały równie niesamowicie jak zwykle. Mógłbym w nie patrzeć godzinami... niczym w ocean bez dna... Najpiękniejsze jakie kiedykolwiek spotkałem...
- Daj buziaka- uśmiechnęła się delikatnie, a ja cmoknąłem jej usta.
- Pamiętasz, że jutro macie spotkanie z menadżerem?- przypomniała mi. Tak, jak zwykle zapomniałem...
- Co ja bym bez Ciebie zrobił?- stwierdziłem i podrapałem ją po jej nagich pleckach co było sprawą podwiniętej bluzki. Z jej ciała emanowało niesamowite ciepło.
- Wiem, wiem...- zaśmiała się i wybiegła myślami gdzieś daleko, w zupełnie inne miejsce.
Po chwili jej powieki zamknęły się, a głowa osunęła. Zasnęła. Wyglądała tak niewinnie kiedy kiedy spała. Do tego ten delikatny uśmiech na jej twarzy. Oby przyśniło jej się coś miłego. Wziąłem ją na ręce i skierowałem się w stronę pokoju dziewczyny. Odkryłem kawałek pościeli i ostrożnie ułożyłem ja na łóżku.
- Zostań ze mną- lekko zmrużyła oczy i chwyciła moją rękę. Uśmiechnąłem się do niej i wsunąłem się na materac.
- Śpij dobrze skarbie- szepnąłem jej do ucha i mocno przytuliłem by odczuła moja obecność.
- Dobranoc Harry- ziewnęła leniwie i zasnęła na dobre. Niall miał rację. Jestem szczęściarzem, że to właśnie ja mogę teraz być tu z nią i tulić ją w swoich ramionach...

Miałam wenę i odrobinę czasu, więc jest i nowy rozdział. Ahh... czujecie już tą atmosferę świąteczną? Ja coraz bardziej. Całe dni wysypania się do woli, odpoczywania, słuchania muzyki i pisania nowiuteńkich rozdziałów. Czyż to nie jest wspaniała nowina? Nadchodzi jak to napisała moja Kamilota: Lougilia :** Tak miałaś rację, cudna nazwa :P Jutro znowu próbne egzaminy. Stres już mnie dopadł... Dużo siły na ten tydzień! Trzymajcie kciuki. Ściskam i całuję :**